რო­გორც ქა­ლებს გიყ­ვართ თქმა, მე და ნი­ნიმ სა­კა­ი­ფოდ ვი­შო­პინ­გეთ.
კარ­გა ხანს და­მა­ტა­რებ­და ყაზ­ბე­გის გამ­ზირ­ზე, მა­ღა­ზი­ი­დან მა­ღა­ზი­ა­ში, ბუ­ტი­კი­დან ბუ­ტიკ­ში და სა­ჩუქ­რე­ბის ვა­რი­ან­ტებს მთა­ვა­ზობ­და. მეც კარ­გა ხანს ვი­წუ­ნებ­დი და ვყოყ­მა­ნობ­დი, რომ მის გვერ­დით ყოფ­ნის სი­ა­მოვ­ნე­ბა გამ­ხან­გ­რ­ძ­ლი­ვე­ბო­და. ბო­ლოს, რო­გორც იქ­ნა, ჩი­ნუ­რი მი­ნი­ა­ტი­უ­რუ­ლი ლარ­ნა­კი ავირ­ჩიე, თა­ვი­სი­ვე ხე­ლოვ­ნუ­რი ულა­მა­ზე­სი ტო­ტე­ბით და შე­ვი­ძი­ნე. ამას­თან, ნი­ნი­საც ვუ­ყი­დე პა­ტა­რა სუ­ვე­ნი­რი მად­ლი­ე­რე­ბის გა­მო­სა­ხა­ტა­ვად - კოს­მე­ტი­კის ჩან­თა - თეთ­რი, კოპ­წია და, ამავ­დ­რო­უ­ლად, ტე­ვა­დი. რა თქმა უნ­და, თა­ვად ავარ­ჩე­ვი­ნე და ბო­ლოს რომ ვუთხა­რი, ეს შენ ჩემ­გან-მეთ­ქი, ჯერ გა­ოც­და, მე­რე კი გა­წით­ლ­და, რაც ძა­ლი­ან მო­უხ­და. ვარ­დის­ფ­რად აელ­ვა­რე­ბუ­ლი ღაწ­ვე­ბი მეტ სი­ნა­ზეს სძენ­და. უკან რომ გა­მოვ­ბ­რუნ­დით, სახ­ლ­თან ჩა­მოვ­ს­ვი, მე აღარ ავე­დი, ნა­ნას კი­დევ ერ­თხელ და­ნახ­ვას მო­ვე­რი­დე. რა­ღაც­ნა­ი­რად დამ­ნა­შა­ვედ ვგრძნობ­დი თავს. მარ­თა­ლია, რა­ღაც-რა­ღა­ცე­ბი გა­ვარ­კ­ვი­ეთ ერ­თ­მა­ნეთ­თან, მაგ­რამ მა­ინც ვერ მო­ვის­ვე­ნე, არა და არ მო­მეშ­ვა გულ­ზე, რად­გან ვი­ცო­დი, რომ ვატყუ­ებ­დი. ყვე­ლა­ზე გულ­სატ­კე­ნი ის იყო, რომ ის მა­ინც იმე­დოვ­ნებ­და ძვე­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბის აღ­დ­გე­ნას. მე კი გუ­ლი მი­სი ქა­ლიშ­ვი­ლის­კენ მი­მი­წევ­და, თუმ­ცა, ყოვ­ლად უიმე­დოდ. დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ამ ამ­ბი­დან არა­ფე­რი გა­მო­ვი­დო­და, თუმ­ცა, მა­ინც წყალ­წა­ღე­ბუ­ლი­ვით ხავსს ვებღა­უ­ჭე­ბო­დი.
იმ დღი­დან მო­ვუხ­ში­რე ნა­ნას­თან სტუმ­რო­ბას. რო­გორ გა­ი­ლა­ღა, უნ­და გე­ნა­ხათ. ეგო­ნა, მის გა­მო დავ­დი­ო­დი. თვალ­და­ხუ­ჭუ­ლი მენ­დო­ბო­და, რო­ცა ნი­ნის­თან ერ­თად სად­მე წა­ვი­დო­დი. თა­ვად იყო ხოლ­მე ინი­ცი­ა­ტო­რი, აქ წა­დით, იქ წა­დით, ორი­ვემ შე­ა­მოწ­მეთ, ორი­ვემ ნა­ხეთ და ა.შ. თა­ვი­დან ცო­ტას კი აპ­რო­ტეს­ტებ­და ნი­ნი, მაგ­რამ დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში წი­ნა­აღ­მ­დე­გო­ბა შე­სუს­ტ­და და ბო­ლოს ისე მო­მეჩ­ვია, რომ პა­ტარ-პა­ტა­რა სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბებ­საც მან­დობ­და. პა­რა­ლე­ლუ­რად, იქ, ვირ­ტუ­ა­ლურ სივ­რ­ცე­ში მიყ­ვე­ბო­და რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბა­ში გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი მოვ­ლე­ნე­ბის შე­სა­ხებ.
გა­მო­დი­ო­და, რომ ორ­მაგ თა­მაშს ვთა­მა­შობ­დი. ხომ წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, რა დღე და­მად­გე­ბო­და, ეს ამ­ბა­ვი რომ გამ­ს­კ­და­რი­ყო? იმ­დე­ნად გან­ვიც­დი­დი ამ ყვე­ლა­ფერს, რომ აშ­კა­რად და­მეტყო ნერ­ვიუ­ლი ცვლი­ლე­ბე­ბი. ევა­სი არ იყოს, სა­კუ­თარ თავ­ში ჩა­ვი­კე­ტე, გულ­ჩათხ­რო­ბი­ლი გავ­ხ­დი. ვე­რაფ­რით, ვერ­სა­ი­დან გა­მო­სა­ვალს ვერ ვპო­უ­ლობ­დი. არა­და, ნი­ნის ვერც ვაგ­რ­ძ­ნო­ბი­ნებ­დი, რას გან­ვიც­დი­დი მის მი­მართ, სიყ­ვა­რულს კი არა, მო­წო­ნე­ბა­საც ვერ და­ვა­ნახ­ვებ­დი. ის ისე მი­ყუ­რებ­და, რო­გორც ოჯა­ხის წევრს, რო­გორც ძა­ლი­ან ახ­ლო­ბელ ადა­მი­ანს და ჩე­მი ლტოლ­ვა რომ ეგ­რ­ძ­ნო, არას­დ­როს მა­პა­ტი­ებ­და, ახ­ლო­საც აღარ გა­მი­კა­რებ­და.
ყო­ველ­თ­ვის ასე­თი უც­ნა­უ­რი ცხოვ­რე­ბა მქონ­და. მხო­ლოდ ჩემს თავს ხდე­ბო­და ხოლ­მე გა­სა­ო­ცა­რი მოვ­ლე­ნე­ბი. სულ, სულ, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა! ჩვი­ლო­ბა­შიც კი ანო­მა­ლი­უ­რი რა­ღა­ცე­ბი მე­მარ­თე­ბო­და. ოთხი თვი­სას წი­ნა ორი კბი­ლი ამო­მი­ვი­და, შვი­დი თვი­სამ ფე­ხი ავიდ­გი... ასა­კის მა­ტე­ბას­თან ერ­თად ასე­თი რა­მე­ე­ბი უფ­რო და უფ­რო ხშირ­დე­ბო­და. ახ­ლაც მო­რი­გი სა­ოც­რე­ბა ხდე­ბო­და ჩემს თავს. რაც მეტს ვფიქ­რობ­დი ამა­ზე, მით მე­ტად ვიხ­ლარ­თე­ბო­დი იდუ­მალ ლა­ბი­რინ­თ­ში.
ფიქ­რებ­სა და გა­მო­სავ­ლის ძი­ე­ბა­ში დრო გა­ვი­და. ყვე­ლა­ფე­რი ძვე­ლე­ბუ­რად იყო, არ­სად არა­ფე­რი იც­ვ­ლე­ბო­და, არც შინ და არც გა­რეთ. ერ­თა­დერ­თი სა­ინ­ტე­რე­სო ის მოხ­და, რომ ევა შეხ­ვ­და ყო­ფილ შეყ­ვა­რე­ბულს და თა­ვის ცხოვ­რე­ბა­ზე ყვე­ლა­ფერს მო­უყ­ვა. იმა­ნაც ერ­თი კარ­გად შე­ა­გი­ნა, სულ ბო­ზი და ჩათ­ლა­ხი ეძა­ხა, მე­რე გა­ცო­ფე­ბულ­მა ქუ­დი და­ი­ხუ­რა და კა­რი გა­ი­ჯა­ხუ­ნა. მას შემ­დეგ აღარ გა­მო­ჩე­ნი­ლა, მაგ­რამ საკ­მა­რი­სი იყო, დამ­თ­ვ­რა­ლი­ყო, ეგ­რე­ვე ურე­კავ­და, შეხ­ვედ­რას სთხოვ­და და ტვინს უბურ­ღავ­და.
ეს იყო და ეს. სხვა ისე­თი მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი ოქ­ტომ­ბ­რამ­დე არა­ფე­რი მომ­ხ­და­რა. აი, ოქ­ტომ­ბერ­ში კი...
ერთ სა­ღა­მო­საც, რო­ცა ნა­ნას მო­რი­გი ვი­ზი­ტით ვეწ­ვიე, ამ­რე­ზი­ლი შემ­ხ­ვ­და. ვერ მივ­ხ­ვ­დი, რა­ტომ. ორი დღის წინ მშვე­ნი­ერ გუ­ნე­ბა­ზე დავ­ტო­ვე და მად­ლო­ბაც კი გა­და­მი­ხა­და დამ­შ­ვი­დო­ბე­ბის წინ, ასე რომ ზრუ­ნავ ჩვენ­ზეო. რა მოხ­და? ვინ­მემ რა­მე ხომ არ ჩა­აწ­ვე­თა? გა­საკ­ვი­რი დღეს არა­ფე­რია. შე­იძ­ლე­ბა მე­ზობ­ლე­ბი ალა­პა­რაკ­დ­ნენ, ჭო­რე­ბი გა­ავ­რ­ცე­ლეს...
- რა და­გე­მარ­თა, რა­მე მოხ­და? - შე­ვე­კითხე, ოთახ­ში რომ შე­ვე­დი. დი­ვან­ზე დაჯ­და და ფე­ხი მო­ირ­თხა.
- არა­ფე­რი, გა­ნა რა­მე უნ­და დამ­მარ­თო­და?
- რა ვი­ცი, ისე­თი სა­ხით შე­მომ­ხე­დე წე­ღან, ვი­ფიქ­რე, რა­ღაც და­ვა­შა­ვე-მეთ­ქი.
- ჯერ არ და­გი­შა­ვე­ბია, მაგ­რამ ვგრძნობ, რომ და­ა­შა­ვებ, - ხაზ­გას­მით წარ­მოთ­ქ­ვა და მრა­ვალ­მ­ნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი მზე­რა მეს­რო­ლა.
შევ­ხე­დე. თვა­ლი თვალ­ში ჯი­ქურ გა­მი­ყა­რა და რამ­დე­ნი­მე წა­მის გან­მავ­ლო­ბა­ში ისე მი­ყუ­რა, წამ­წა­მე­ბი არ და­უ­ხამ­ხა­მე­ბია.
- ვერ ვხვდე­ბი, რი­სი თქმა გინ­და... რა­ტომ უვ­ლი შო­რი­დან? პირ­და­პირ მითხა­რი, თუ რა­მე გაქვს სათ­ქ­მე­ლი.
- ნი­ნის გარ­შე­მო ნუ ურ­ბენ, ამ­ხე­ლა კაცს ასე აცე­ტე­ბა არ გიხ­დე­ბა.
- რო­გორ, რო­გო­ო­ორ? - მარ­ცხე­ნა ყუ­რის ბი­ბი­ლოს საჩ­ვე­ნე­ბე­ლი თი­თი გა­მოვ­დე, ბებ­რებ­მა რომ იცი­ან ისე, რო­ცა არ ეს­მით, რას ეუბ­ნე­ბი­ან, და მეც ამ­რე­ზით მი­ვა­ჩერ­დი, - გა­ნა შე­ნი სურ­ვი­ლი არ იყო, და­ვახ­ლო­ე­ბო­დი? შენს ზურგს უკან გა­ვა­კე­თე რა­მე, თუ? ამ საყ­ვე­დურს არ მი­ვი­ღებ, ნა­ნა. თუ არ მოგ­წონს, აქ რომ დავ­დი­ვარ, პირ­და­პირ მითხა­რი და ხვა­ლი­დან ჩე­მი ფე­ხი არ იქ­ნე­ბა თქვენს სახ­ლ­ში, - გაღ­მა შე­ე­და­ვე, გა­მოღ­მა შეგ­რ­ჩე­ბა­ოს პრინ­ცი­პი გა­მო­ვი­ყე­ნე.
არა­და, მარ­თა­ლი იყო, ცილს სუ­ლაც არ მწა­მებ­და. ქა­ლია და გუ­მან­მა უგ­რ­ძ­ნო, რომ მის ქა­ლიშ­ვილს ვე­ფან­ც­ქ­ვა­ლე­ბო­დი. თვა­ლებ­მა გამ­ყი­და ალ­ბათ, შეყ­ვა­რე­ბულ­მა თვა­ლებ­მა.
სარ­კას­ტუ­ლად ჩა­ი­ცი­ნა. უეც­რად ისე­თი ზიზღით აევ­სო თვა­ლე­ბი, თით­ქოს მის წინ მე კი არა, ვინ­მე ნაგ­ვის ბუნ­კე­რი­დან ამო­სუ­ლი ბომ­ჟი მდგა­რი­ყო. ჩემს ლა­ბა­დას ხე­ლი და­ვავ­ლე და კა­რის­კენ გავ­ქან­დი. ჩხუ­ბის სურ­ვი­ლი არ მქონ­და. ვი­ცო­დი, წო­ნას­წო­რო­ბი­დან თუ გა­მო­ვი­დო­დი, აუცი­ლებ­ლად ცუ­დი რა­მე­ე­ბი დამ­ც­დე­ბო­და და მე­რე თავს ვერ ვა­პა­ტი­ებ­დი.
- რას აკე­თებ? - მო­მა­ძა­ხა.
- მივ­დი­ვარ, - უკანმი­უ­ხე­და­ვად წა­მო­ვი­ძა­ხე.
- ის შე­ნი შვი­ლია! - იყ­ვი­რა უეც­რად.
ალ­ბათ ბომ­ბი რომ გამ­ს­კ­და­რი­ყო ჩემ­გან ერთ მეტ­რ­ში, ისე არ შე­მე­შინ­დე­ბო­და, რო­გორც ამ სიტყ­ვე­ბის მოს­მე­ნი­სას. მეხ­დარ­ტყ­მუ­ლი­ვით ად­გილ­ზე გავ­შეშ­დი. მო­უ­ლოდ­ნე­ლად თით­ქოს უზარ­მა­ზი კე­დე­ლი და­მე­ცა თავზე, თით­ქოს ზურ­გ­ზე ვე­ე­ბერ­თე­ლა ტვირ­თი ამ­კი­დეს... რამ­დე­ნი­მე წა­მი დამ­ჭირ­და, რომ ტვინს გან­გა­შის სიგ­ნა­ლი მის­წო­დე­ბო­და და გო­ნე­ბას სა­თა­ნა­დო რე­ა­გი­რე­ბა მო­ეხ­დი­ნა. რო­გორც იქ­ნა, და­ვი­და ჩე­მამ­დე ნა­ნას ნათ­ქ­ვა­მის სიმ­ძაფ­რე.
`ის შე­ნი შვი­ლია!~ - სამ­რეკ­ლოს ზა­რის ჩა­მოკ­ვ­რა­სა­ვით ჩა­მეს­მო­და ყურ­ში.
რო­გორც იქ­ნა, შევ­ძე­ლი შე­მობ­რუ­ნე­ბა. ლა­ბა­და იქ­ვე, სარ­კის წინ და­ვაგ­დე და ღრმა ამო­ოხ­ვ­რით შევ­ხე­დე ჩემ წინ მდგარ დო­ინ­ჯ­შე­მოყ­რილ ლა­მაზ ქალს.
- ვის­ზე ამ­ბობ? - გა­მომ­ც­დე­ლად, მაგ­რამ ერ­თი ტო­ნით ხმა­დაბ­ლა ვი­კითხე.
- ჩემს ქა­ლიშ­ვილ­ზე... ის შე­ნი ქა­ლიშ­ვი­ლი­ცაა.
- ანუ... - საჩ­ვე­ნე­ბე­ლი თი­თი გავ­ფ­ში­კე, მარ­ჯ­ვ­ნივ, კა­რის­კენ გა­ვიშ­ვი­რე, - ის, ნი­ნი, - მე­რე იგი­ვე თი­თი მკერ­დ­ზე და­ვი­დე, - ჩემ­გან გყავს? ამის თქმას ცდი­ლობ­დი? - ვგრძნობ­დი, თან­და­თან რო­გორ მიხ­შირ­დე­ბო­და სუნ­თ­ქ­ვა. ალ­ბათ ან წნე­ვა მი­წევ­და, ან გუ­ლი მღა­ლა­ტობ­და.
ასეთ­მა უეცარ­მა შოკ­მა შე­იძ­ლე­ბა ად­გილ­ზე გა­ა­თა­ვოს ადა­მი­ა­ნი.
- ჰო, სწო­რედ მა­გის ახ­ს­ნას შე­ვე­ცა­დე. მარ­თა­ლია, ამ სა­ი­დუმ­ლოს გამ­ჟ­ღავ­ნე­ბას არას­დ­როს ვა­პი­რებ­დი, მაგ­რამ ისე წა­ვი­და საქ­მე­ე­ბი, რომ იძუ­ლე­ბუ­ლი გამ­ხა­დე.
- მე გაგ­ხა­დე იძუ­ლე­ბუ­ლი?
- დი­ა­ხაც. შენ... ვერ ხვდე­ბი, ბო­ლო დროს რო­გორ იქ­ცე­ვი? ვერ ხვდე­ბი, რომ უკ­ვე თით­ქ­მის შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ხარ? ასე­თი მზე­რით ერთ დროს მე მი­ყუ­რებ­დი. უარ­ყო­ფას ნუ შე­ეც­დე­ბი, მა­ინც არ და­გი­ჯე­რებ. ძა­ლი­ან კარ­გად გიც­ნობ და ვი­ცი, რო­გო­რია შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ან­დ­რია ჯორ­ჯი­კია.
- ნა­ნა! - ვიყ­ვი­რე და ისე წავ­ბარ­ბაც­დი, თა­ვის შე­სა­მაგ­რებ­ლად სარ­კის კი­დეს ხე­ლის­გუ­ლით და­ვეყ­რ­დე­ნი. შუბ­ლ­ზე ცივ­მა ოფ­ლ­მა გა­მო­ჟო­ნა.
- არ მჯე­რა შე­ნი... რა­ღა­ცას მატყუ­ებ. არც ასა­კი ემ­თხ­ვე­ვა და...
- ემ­თხ­ვე­ვა... არ გა­მოთ­ვა­ლე სწო­რად, ან არ გახ­სოვს, რო­დის დავ­შორ­დით ერ­თ­მა­ნეთს. შენ ბევ­რი რამ და­გა­ვიწყ­და.
- მე არა­ფე­რი დამ­ვიწყე­ბია. ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლის ყვე­ლა დღე დღე­ვან­დელ დღე­სა­ვით მახ­სოვს. მე არ დამ­ვიწყე­ბი­ხარ. მით უფ­რო, ჩვე­ნი ბო­ლო შეხ­ვედ­რაა და­უ­ვიწყა­რი. მაგ­რამ მა­შინ ხომ სხვას ხვდე­ბო­დი. რა­ტომ გინ­და, სხვი­სი შვი­ლი შე­მომ­ტე­ნო? ამით ვე­რა­ფერს მო­ი­გებ, ხომ კარ­გად იცი. ბო­ლოს და ბო­ლოს, არ­სე­ბობს დნმ-ის ანა­ლი­ზი, რომ­ლი­თაც ყვე­ლაფ­რის გარ­კ­ვე­ვა შე­იძ­ლე­ბა.
ისევ სარ­კას­ტუ­ლი სი­ცი­ლი.
- მე­რე­და, ვინ გიშ­ლის? გა­ა­კე­თე და გა­არ­კ­ვიე, ჩე­მი თუ არ გჯე­რა. რა იყო, შე­გე­შინ­და? შვი­ლი არას­დ­როს გინ­დო­და და ახ­ლა უცებ ამ­ხე­ლა რომ გა­გე­ჩი­თა, შე­შინ­დი, არა? ნუ, ნუ, არ გინ­და. ჩვენ ხომ არა­ფერს არ გთხოვთ. უშე­ნოდ მო­ვე­დით აქამ­დე და უშე­ნოდ­ვე გა­ვაგ­რ­ძე­ლებთ ამის შემ­დე­გაც.
- ნა­ნა, ცო­ტა ხნით შე­გიძ­ლია გა­ჩუმ­დე? - ჩურ­ჩუ­ლით ვკითხე გა­ფით­რე­ბულ­მა, ცი­ვი ოფ­ლი მას­ხამ­და და მას­ხამ­და, - რა­ტომ მა­შინ­ვე არ მითხა­რი, თუ ორ­სუ­ლად იყა­ვი? გე­ხუმ­რეო, არ ვარ ორ­სუ­ლად, მხო­ლოდ შე­ნი რე­აქ­ცია მა­ინ­ტე­რე­სებ­დაო, შენ არ იყა­ვი, რომ მე­უბ­ნე­ბო­დი? იქ­ნებ ყვე­ლა­ფე­რი შე­მეც­ვა­ლა? იქ­ნებ სწო­რედ შვი­ლი გამ­ხ­და­რი­ყო ჩვე­ნი ერ­თად ყოფ­ნის სა­ი­მე­დო საყ­რ­დე­ნი?
- კარ­გი რა, სა­კუ­თარ თავს ნუ დას­ცი­ნი! - ხე­ლი მსუ­ბუ­ქად აიქ­ნია, - რა ერ­თად ყოფ­ნა, რის საყ­რ­დე­ნი... თუ ძმა ხარ! - ძველ­ბი­ჭუ­რად და­ა­მა­ტა, - შენ ისე გე­ში­ნო­და ამის­თა­ნა რა­მე­ე­ბის, მა­გას რო­გორ გა­გიმ­ხელ­დი? ვი­ფიქ­რე, აბორტს გა­ვი­კე­თებ-მეთ­ქი, მაგ­რამ დე­ი­და­ჩემ­მა არ და­მა­ნე­ბა. შენ ოღონდ გა­ა­ჩი­ნე და მე გა­გიზ­რ­დიო. კი­დევ კარ­გი, იმ პე­რი­ოდ­ში ჩე­მი მო­მა­ვა­ლი ქმა­რი გა­ვი­ცა­ნი. ისე შე­ვუყ­ვარ­დი, ად­გილს ვერ პო­უ­ლობ­და, მეხ­ვე­წე­ბო­და, ცო­ლად გა­მომ­ყე­ვი და ყვე­ლა სურ­ვილს აგის­რუ­ლებ ცხოვ­რე­ბა­შიო. მეც რას ვკარ­გავ­დი, ავ­დე­ქი და მი­ვა­ხა­ლე, ასე და ასე, სხვის­გან ორ­სუ­ლად ვარ-მეთ­ქი. ისე შე­ეც­ვა­ლა სა­ხე, მივ­ხ­ვ­დი, არ ესი­ა­მოვ­ნა, მაგ­რამ ამის გა­მო უკან არ და­უ­ხე­ვია. ბავ­შ­ვი ჩემს გვარ­ზე გა­ვა­ფორ­მოთ და მხო­ლოდ მე და შენ ვი­ცო­დეთ, რომ ასეა, ღვიძ­ლი შვი­ლი­ვით გავ­ზარ­დოთ და საქ­მეც მოგ­ვარ­დე­ბაო.
ამა­ზე დავ­თან­ხ­მ­დი. რო­ცა ნი­ნი და­ი­ბა­და, ხმა გა­ვავ­რ­ცე­ლეთ, ვი­თომ შვიდ­თ­ვი­ა­ნი გაჩ­ნ­და, სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში დრო­უ­ლად ვიმ­შო­ბი­ა­რე. ამი­ტომ არა­ვის გა­უ­გია, სხვა კა­ცის­გან რომ მყავ­და. ჩემ­მა ქმარ­მა მარ­თ­ლა ღვიძ­ლი შვი­ლი­ვით შე­იყ­ვა­რა, გაზ­რ­და­ში მეხ­მა­რე­ბო­და, თვი­თო­ნაც არა­ფე­რი და­უკ­ლია მის­თ­ვის და ისე მოკ­ვ­და, არას­დ­როს წა­მო­უ­ძა­ხე­ბია ჩემ­თ­ვის, შვი­ლი არ გა­მი­ჩი­ნე და სხვი­სას ვზრდიო.
ნერ­ვი­უ­ლი კან­კა­ლი და­მეწყო, ად­გილ­ზე ვერ ვჩერ­დე­ბო­დი, მუხ­ლე­ბი მეკ­ვე­თე­ბო­და. ასე მე­გო­ნა, უეც­რად ბრა­ზი­ლი­ურ სე­რი­ალ­ში ამოვ­ყა­ვი თა­ვი. ალ­ბათ თქვენც გე­ცი­ნე­ბათ. გგო­ნი­ათ, რომ ასე­თი რა­მე­ე­ბი სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში არ ხდე­ბა. თურ­მე ხდე­ბა, მაგ­რამ... მხო­ლოდ ჩემ გარ­შე­მო, მხო­ლოდ მე უნ­და და­მე­მარ­თოს მსგავ­სი სას­წა­უ­ლე­ბი. თურ­მე სა­მი წე­ლია, სა­კუ­თა­რი ქა­ლიშ­ვი­ლი მიყ­ვარს. ეს ნორ­მა­ლუ­რია? რა­ტომ მოხ­და ასე? რის გა­მო დამ­სა­ჯა ბე­დის­წე­რამ ასე მწა­რედ? რა და­ნა­შა­უ­ლის­თ­ვის გა­ვი­წი­რე?
მე­ტის ატა­ნა აღარ შე­მეძ­ლო. ელ­ვის სის­წ­რა­ფით წა­მო­ვავ­ლე ლა­ბა­დას ხე­ლი და ოთა­ხი­დან გავ­ვარ­დი. გი­ჟი­ვით მივ­რ­ბო­დი დაღ­მარ­თ­ზე. ერ­თი სუ­ლი მქონ­და, ჩემს ეზომ­დე მი­მეღ­წია, სა­დაც მან­ქა­ნა მე­ყე­ნა, ჩემს ბი­ნა­ში შევ­ვარ­დ­ნი­ლი­ყა­ვი და ლო­გინ­ზე დავ­მ­ხო­ბი­ლი­ყა­ვი. ახ­ლა სა­ჭეს ვერ მი­ვუჯ­დე­ბო­დი, აუცი­ლებ­ლად ვი­ღა­ცას ან რა­ღა­ცას შე­ვას­კ­დე­ბო­დი...

არ მახ­სოვს, რამ­დენ ხანს ვი­ყა­ვი გულ­დაღ­მა დამ­ხო­ბი­ლი. შე­იძ­ლე­ბა ერ­თი სა­ა­თი, იქ­ნებ მე­ტიც... ძლივს ავით­რიე ტა­ნი, მთელ სხე­ულ­ში ისე მტეხ­და, თით­ქოს გვა­რი­ა­ნად ნა­ბეგ­ვი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. კარ­გი ის იყო, რომ აღარ მა­კან­კა­ლებ­და, ნერ­ვე­ბი დამ­მ­შ­ვი­დე­ბო­და. ჩემ­და უნე­ბუ­რად, აპა­თი­ამ შე­მიპყ­რო. სა­ერ­თოდ არ გან­ვიც­დი­დი, ასე რომ მოხ­და. ისე გულ­გ­რი­ლად აღ­ვიქ­ვამ­დი მომ­ხ­დარს, რო­გორც ვი­ღაც მე­სა­მე პი­რის თავს გა­დახ­დე­ნილ სევ­დი­ან ამ­ბავს.
მან­ქა­ნა დავ­ქო­ქე და ში­ნის­კენ გა­ვე­შუ­რე. ეზო­ში შე­მო­ვე­დი თუ არა, თა­ვი­სი კა­რის ზღურ­ბ­ლ­თან ევა და­ვი­ნა­ხე. ჩე­მი მან­ქა­ნის ხმა­ზე გა­რეთ გა­მო­სუ­ლი­ყო და მე­ლო­დე­ბო­და. ხელ­ში შამ­პა­ნუ­რის ბოთ­ლი ეჭი­რა.
- ცუ­დად გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბით, ქი­რურ­გო, რა გვე­მარ­თე­ბა? შე­მოგ­ვი­ტი­ეს ქა­ლებ­მა?! - შე­მომ­ღი­მა და ბოთ­ლი ცხვირ­თან ისე მი­ი­ტა­ნა, თით­ქოს სა­ხე­ზე აფა­რე­ბა სურ­სო.
- გა­მო­ი­ცა­ნი! ასე ცუ­დად მგო­ნი, არას­დ­როს ვყო­ფილ­ვარ.
- იტყუ­ე­ბი, ასე ცუ­დად ხში­რად ყო­ფილ­ხარ, უბ­რა­ლოდ, აღარ გახ­სოვს. უფ­რო სწო­რად, გახ­სოვს, მაგ­რამ ეს ახა­ლია და უფ­რო მძაფ­რად აღიქ­ვამ. შე­სა­ბა­მი­სად, გეჩ­ვე­ნე­ბა, რომ ყვე­ლა­ზე ცუ­დად სწო­რედ ახ­ლა ხარ. აბა, და­ფიქ­რ­დი, არ ვარ მარ­თა­ლი?
დავ­ფიქ­რ­დი. უყუ­რე შენ! რო­გორ ზუს­ტად ჩა­მო­ა­ყა­ლი­ბა ჩე­მი მდგო­მა­რე­ო­ბა. მარ­თა­ლი იყო.
- კი, მარ­თა­ლი ხარ.
- რო­გორც ყო­ველ­თ­ვის, - ხა­ლი­სი­ა­ნად და­ა­ყო­ლა.
- ეგ რა გი­ჭი­რავს ხელ­ში? შენც არ უნ­და იყო უკე­თეს დღე­ში, მგო­ნი, არა?
- ხო. იმ ლა­წი­რაკ­მა გა­და­მაგ­დო.
- ვინ ლა­წი­რაკ­მა?
- იმან, სიყ­ვა­რულს რომ მიხ­ს­ნი­და და გა­სა­ქანს რომ არ მაძ­ლევ­და.
- ხომ და­შორ­დი? კი­დევ გი­რე­კავს?
- წუ­ხელ და­მი­რე­კა, მთვრა­ლი იყო. მა­შინ­ვე მივ­ხ­ვ­დი, ფხი­ზე­ლი ხომ აღარ რე­კავს და დათ­ვ­რე­ბა თუ არა, მა­შინ­ვე ტვი­ნის ბურ­ღ­ვას იწყებს. ხვალ უნ­და გნა­ხოო, უნ­და გე­ლა­პა­რა­კოო, ასე დის­ტან­ცი­უ­რად არ შე­მიძ­ლიაო.
- მე­რე?
- კარ­გი-მეთ­ქი, ვი­ფიქ­რე, ჯან­და­ბას, შევ­ხ­ვ­დე­ბი. ბო­ლოს და ბო­ლოს, ერ­თხელ და­ვუწ­ვე­ბი, იქ­ნებ დაწყ­ნარ­დეს და მო­მეშ­ვას-მეთ­ქი. პირ­ველ­ზე და­მი­რე­კე! - ვე­უბ­ნე­ბი. - გა­გიჟ­დი? მაგ­დენ ხანს რა მო­მათ­მე­ნი­ნებს? თერ­თ­მეტ­ზე და­გი­რე­კავ! - მე­უბ­ნე­ბა. ამა­ზეც დავ­თან­ხ­მ­დი. ჰო­და, ვზი­ვარ დღეს დი­ლი­დან და ამ დრომ­დე ვე­ლო­დე­ბო­დი, რო­დის და­მი­რე­კავ­და. შენც არ მო­მიკ­ვ­დე! აი, უკ­ვე რო­მე­ლი სა­ა­თია და არ და­უ­რე­კავს. არც კი გა­ვახ­სენ­დი. მა­გის დე­დას... - გი­ნე­ბა მუშ­ტ­ზე ხე­ლის­გუ­ლის დატყა­პუ­ნე­ბით და­ას­რუ­ლა.
- და­ი­კი­დე, რა. სა­ერ­თოდ აღარ და­ე­ლა­პა­რა­კო, გა­უ­თი­შე ხოლ­მე, რო­ცა გი­რე­კავს და მორ­ჩა.
- ეგ­რეც ვა­პი­რებ, მაგ­რამ ისე მო­მე­შა­ლა ნერ­ვე­ბი, ახ­ლა რომ არ დავ­ლიო, მოვ­კ­ვ­დე­ბი. არ გინ­და ერ­თად დავ­ლი­ოთ? კომ­პა­ნი­ო­ნი მჭირ­დე­ბა.
- შენ­თან ერ­თად ყვე­ლა­ფე­რი მინ­და, - ტკბი­ლად ვუთხა­რი და მი­სი თა­ვი მკერ­დ­ზე მი­ვი­ხუ­ტე.
ეს გო­გო მარ­თ­ლა გუ­ლით მიყ­ვარ­და. ალალმარ­თა­ლი იყო და იმი­ტომ. სულ არ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და მი­სი ცხოვ­რე­ბის სტი­ლი. ჩემ­თ­ვის ყვე­ლა­ზე სუფ­თა და ფა­ქი­ზი ადა­მი­ა­ნი იყო ამ­ქ­ვეყ­ნად, რო­გორც ნი­ნი.
- მად­ლო­ბა, ან­დ­რია! - გუ­ლა­ჩუ­ყე­ბულ­მა მითხ­რა, ხე­ლე­ბი წელ­ზე მომ­ხ­ვია და თა­ვის შამ­პა­ნუ­რი­ა­ნად ჩა­მე­ხუ­ტა.
- წა­მო, შე­ვუდ­გეთ საქ­მეს, - კი­ბის მო­ა­ჯირს და­ვეყ­რ­დე­ნი, - მაგ­რამ მე საჭ­მე­ლი არა­ფე­რი მაქვს, შენ?
- არც მე... ყვე­ლი მაქვს და პუ­რი... და კი­დევ მწნი­ლი.
- ოჰ, მე­ტი რა­ღა გინ­და, შე ქა­ლო! მე­ფუ­რი სუფ­რა გაგ­ვიშ­ლია და ეგაა! - სი­ცი­ლით მი­ვა­ძა­ხე თა­ვი­სი ოთა­ხის­კენ გაქ­ცე­ულს და შამ­პა­ნუ­რის ბოთ­ლი, ხელ­ში რომ მო­მა­ჩე­ჩა, გა­საგ­რი­ლებ­ლად გა­ხუ­რე­ბულ შუბ­ლ­ზე მი­ვი­დე.
აბა, ორ კაცს ერ­თი ბოთ­ლი შამ­პა­ნუ­რი რას გვი­ზამ­და? თა­ნაც, მე ცო­ტას ვსვამ­დი. ჯერ ერ­თი, იმი­ტომ, რომ შამ­პა­ნურს არ ვწყა­ლობ, გულ­ძ­მარ­ვა მეწყე­ბა და მე­ო­რეც - არ მათ­რობს. ძმა­კა­ცე­ბი მე­ხუმ­რე­ბი­ან, შამ­პა­ნუ­რი არის­ტოკ­რა­ტე­ბის სას­მე­ლია და შენ, რო­გორც არის­ტოკ­რატს, რას მო­გე­რე­ვაო. მე კი ვი­ცი, რომ არის­ტოკ­რა­ტო­ბა არა­ფერ შუ­ა­შია, მაგ­რამ მა­ინც არ ვე­კა­მა­თე­ბი. დაე, ილაყ­ბონ.
მე, რო­გორც ჭეშ­მა­რიტ ჯენ­ტ­ლ­მენს, ბა­რი გა­მო­ტე­ნი­ლი მაქვს სას­მე­ლე­ბით. რა გინ­და, სუ­ლო და გუ­ლო, რო­მე­ლი ქვეყ­ნის რა სა­ხის სას­მელს მო­ი­სურ­ვებთ, მე რომ არ მქონ­დეს. მაგ­რამ ხან­და­ხან ისე მე­ნა­ნე­ბა ხოლ­მე ჩე­მი იშ­ვი­ა­თი ეგ­ზემ­პ­ლა­რე­ბი, რომ გახ­ს­ნა მიძ­ნელ­დე­ბა და თუ და­ვა­პი­რე, ხე­ლე­ბი მი­კან­კა­ლებს. ისე, ხუმ­რო­ბა იქით იყოს და კო­ლექ­ცი­ო­ნე­რო­ბას ზედ­მე­ტად სცოდ­ნია მიჩ­ვე­ვა. შეგ­რო­ვე­ბის პრო­ცე­სი უფ­რო და უფ­რო მი­ტა­ცებ­და, აი, გახ­ს­ნის კი პი­რი­ქით, მი­ნელ­დე­ბო­და. ჩე­მი მე­გობ­რე­ბი ისე არ ჩა­მო­ვი­დოდ­ნენ საზღ­ვარ­გა­რე­თი­დან, ჩემ­თ­ვის ერ­თი ბოთ­ლი უცხო სას­მე­ლი მა­ინც არ ჩა­მო­ე­ტა­ნათ. ყვე­ლა­ზე ძვი­რი­ა­ნებს და ყვე­ლა­ზე უცხო­ებს ხელს არ ვახ­ლებ­დი, სა­მა­რი­ა­ჟოდ მჭირ­დე­ბო­და, უფ­რო წვრილ-წვრი­ლებს კი შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად ვი­მე­ტებ­დი გა­სახ­ს­ნე­ლად. ყვე­ლა­ფე­რი მა­ინც სტუ­მარ­ზე იყო და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. სტუ­მარ­ზე და... სიმ­თ­ვ­რა­ლის ხა­რის­ხ­ზეც. კარ­გა გვა­რი­ა­ნად შემ­თ­ვ­რა­ლი ძა­ლი­ან გუ­ლუხ­ვი ვხდე­ბო­დი და შე­მეძ­ლო, ნე­ბის­მი­ე­რი ბოთ­ლი გა­მეხ­ს­ნა, ჩემ­თ­ვის ყვე­ლა­ზე ძვირ­ფა­სიც კი, მაგ­რამ თუ ჭკუა მო­მე­კითხე­ბო­და, მა­შინ ვე­რა­ვინ შეძ­ლებ­და ჩემს ცდუ­ნე­ბას.
ახ­ლა შემ­თ­ვ­რა­ლიც კი არ ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ევას­თან თა­ვის მო­წო­ნე­ბა მო­მინ­და და ჯეკ დე­ნი­ელ­სის ყვე­ლა­ზე ძვი­რი­ა­ნი ვის­კი გავ­ხ­სე­ნი. ამო­ვი­ღე თუ არა თა­ვი­სი მე­ტა­ლის ყუ­თი­დან, ევა გა­და­ი­რია.
- აუ, ეს ყუ­თი თუ არ მა­ჩუ­ქო, შენ იყო უსინ­დი­სო ადა­მი­ა­ნი!
- წა­ი­ღე, გო­გო, რა ოხ­რო­ბად მინ­და, თუ იცი? - ასეთ უბრალო თხოვ­ნა­ზე უარს რო­გორ ვეტყო­დი?
- მა­გა­რი ხარ, ან­დ­რო, გე­ნაც­ვა­ლე მე შენ! - ევა კარ­გა გვა­რი­ა­ნად იყო შე­ზარ­ხო­შე­ბუ­ლი, - მე ამას ვერ დავ­ლევ, თო­რემ სას­მ­ლის არე­ვა ბო­ლოს მო­მი­ღებს, მაგ­რამ გი­ყუ­რებ, შენ რო­გორ და­ლევ.
- შენ შამ­პა­ნურს გა­გიხ­ს­ნი. გგო­ნია, არ მაქვს?
- არ მინ­და, ამა­ში კი­დევ ბლო­მად ას­ხია, ვიმ­ყო­ფი­ნებ. თუ არა­და, მე­რე ვნა­ხოთ. აქ არაა? სად წა­ვა.
- მარ­თა­ლი ხარ, სად წა­ვა.
- ისე, თუ აკ­ვირ­დე­ბი, ბო­ლო დროს სულ ერ­თ­ფე­რო­ვა­ნი ცხოვ­რე­ბა რომ გვაქვს მე და შენ? და­ვეჩ­ვი­ეთ ლო­თურ ყო­ფას, აი. - და სი­ცი­ლი ატე­ხა. მეც გა­მე­ცი­ნა.
- ნე­ტავ სად უფ­რო გვი­ჭირს, ტვინ­ში თუ გულ­ში? - და­ა­ყო­ლა და ტვი­ნის წარ­მოთ­ქ­მი­სას თი­თი თა­ვის შუბ­ლ­ზე მი­ი­დო, გუ­ლის წარ­მოთ­ქ­მი­სას კი მე მა­ტა­კა მკერ­დ­ში.
- ალ­ბათ უფ­რო ტვინ­ში, - ეშ­მა­კუ­რი გა­მო­მეტყ­ვე­ლე­ბით მი­ვუ­გე.
- გი­ჯე­რებ... რო­გორც მე­დი­ცი­ნის მუ­შაკს, გი­ჯე­რებ... შენ უკეთ იცი, ამ დროს სად უფ­რო ძლი­ე­რად ფეთ­ქ­დე­ბა სიყ­ვა­რუ­ლის ბომ­ბე­ბი. ისე, ჩვენ­ში დარ­ჩეს და... არ მო­მიყ­ვე­ბი, რა გჭირს?
- მო­გიყ­ვე­ბი, აბა რას ვი­ზამ! - და მო­ვუ­ყე­ვი, რაც ნა­ნამ მითხ­რა.
- სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბა­ვია, - სა­ნამ ვყვე­ბო­დი, კრინ­ტი არ და­უძ­რავს, არც გაკ­ვირ­ვე­ბა გა­მო­უ­ხა­ტავს და არც გაბ­რა­ზე­ბა, თვა­ლებს აფა­ხუ­ლებ­და მხო­ლოდ. რო­ცა ლა­პა­რაკს მოვ­რ­ჩი, მა­შინ­ღა ამო­იდ­გა ენა, მაგ­რამ ისევ ისე, უემო­ცი­ოდ, - გჯე­რა მი­სი?
- არ მჯე­რა, მაგ­რამ მა­ინც მჯე­რა... არ ვი­ცი, რა ვი­ფიქ­რო. რა თქმა უნ­და, ყვე­ლა ვა­რი­ან­ტ­ში გა­და­ვა­მოწ­მებ, მაგ­რამ ამის­თ­ვის უდი­დე­სი სიფ­რ­თხი­ლის და ტაქ­ტის გა­მო­ჩე­ნა იქ­ნე­ბა სა­ჭი­რო. არ მინ­და, ნი­ნი და­ვა­ში­ნო... არც ის მინ­და, ტყუ­ი­ლად გუ­ლი ვატ­კი­ნო.
- იქ­ნებ არც გატყუ­ებს... აუცი­ლებ­ლად უნ­და გა­არ­კ­ვიო, - შეც­ვ­ლი­ლი ხმით გა­მოთ­ქ­ვა თა­ვი­სი მო­საზ­რე­ბა, - ბა­ნა­ლუ­რი შემ­თხ­ვე­ვაა, მაგ­რამ ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე ბა­ნა­ლუ­რი არ არის? არა­ვის არა­ფე­რი არ უკ­ვირს უკ­ვე. სუ­რა­თი არ გაქვს იმ ქა­ლის? მაჩ­ვე­ნე და გეტყ­ვი, რამ­დე­ნად გულ­წ­რ­ფე­ლია. ადა­მი­ანს სა­ხე­ზე აწე­რია სა­კუ­თა­რი ბუ­ნე­ბა.
- კი, მაქვს, ნი­ნის და­ბა­დე­ბის დღე­ზე მო­ბი­ლუ­რით გა­და­ვი­ღეთ. აგერ მაქვს, ალ­ბომ­ში. - მო­ბი­ლურ­ში ალ­ბო­მი მოვ­ძებ­ნე და ევას გა­ვუ­წო­დე.
თა­ვი­სი ჩა­მოქ­ნი­ლი თი­თე­ბით და­იწყო ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ფურ­ც­ვ­ლა. ხმას არ იღებ­და. ერ­თი-ორ­ჯერ ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლი და გა­მომ­ც­დე­ლი თუ დაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი მზე­რით გა­მომ­ხე­და, თქმით კი არა­ფე­რი უთ­ქ­ვამს. დიდ­ხანს ათ­ვა­ლი­ე­რებ­და. ბევ­რი ფო­ტო არ მქონ­და მო­ბი­ლურ­ში, მაგ­რამ იმ­დენ ხანს ათ­ვა­ლი­ე­რებ­და ერ­თ­სა და იმა­ვეს, რომ გე­გო­ნე­ბო­დათ, სქელ­ტა­ნი­ა­ნი ალ­ბო­მი უდევს წინ და მის გა­და­ფურ­ც­ვ­ლას ვერ აუდი­სო.
- აი, თურ­მე რა ყო­ფი­ლა! - თქვა ბო­ლოს ყრუ ხმით და ტე­ლე­ფო­ნი გა­მო­მი­წო­და, - იცი რამ­დე­ნი წე­ლია, ამ ქალს ვე­ძებ? მხო­ლოდ ახ­ლა, ამ­წუ­თას მივ­ხ­ვ­დი, რომ ვერც ერ­თი ადა­მი­ა­ნი თა­ვის ბე­დის­წე­რას ვერ გა­ექ­ცე­ვა.
- რა­ტომ ეძებ? აგე­რაა და რო­ცა გა­გი­ხარ­დე­ბა, მა­შინ მი­გიყ­ვან, რა პრობ­ლე­მაა? არ მითხ­რა ახ­ლა, ვა­ლი აქვს ჩე­მიო.
- თა­ნაც რამ­ხე­ლა!.. ვე­რას­დ­როს ვე­რაფ­რით რომ ვერ გა­და­იხ­დის.
და­მა­ინ­ტ­რი­გე­ბე­ლი შემ­თხ­ვე­ვა იყო. გა­ო­ცე­ბუ­ლი დავ­რ­ჩი. გა­ნა რა უნ­და ყო­ფი­ლი­ყო ისე­თი ვა­ლი, რომ­ლის გა­დახ­დას ადა­მი­ა­ნი ვე­რას­დ­როს შეძ­ლებ­და? ან კი რად უნ­დო­და ამ­დე­ნი ფუ­ლი, თუ დიდ­ძალ თან­ხა­ზე მი­დი­ო­და სა­უ­ბა­რი? ახ­ლა­ვე უნ­და გა­მერ­კ­ვია ეს სა­კითხი...

გაგრძელება შემდეგ ნომერში