სა­კუ­თარ მი­წა-წყალ­ზე იდევ­ნე­ბო­დეს და იჩაგ­რე­ბო­დეს ქარ­თ­ვე­ლი?! _ აი, რა უნ­და იყოს ჩვე­ნი ტკი­ვი­ლი­ა­ნი სა­ფიქ­რა­ლი"


ქალ­ბა­ტო­ნმა მე­რი მე­ნა­ღა­რიშ­ვილ­მა მოგ­ვ­წე­რა წე­რი­ლი, სა­დაც უკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბას გა­მოთ­ქ­ვამს იმის გა­მო, რომ სა­ტე­ლე­ვი­ზიო შო­უ­ში მსა­ხი­ო­ბე­ბი გა­ნა­სა­ხი­ე­რებ­დ­ნენ არატ­რა­დი­ცი­უ­ლი ორი­ენ­ტა­ცი­ის ადა­მი­ა­ნებს. მი­სი აზ­რით, ეს არ არის სა­სი­ა­მოვ­ნო სა­ყუ­რე­ბე­ლი და არც ის მოს­წონს, რომ ასეთ სცე­ნებს სა­ზო­გა­დო­ე­ბის გარ­კ­ვე­უ­ლი ნა­წი­ლი ტაშს უკ­რავს. წე­რი­ლის სტი­ლი და­ცუ­ლია:


"ა­მას წი­ნათ ტე­ლე­ვი­ზი­ით ვუ­ყუ­რებ­დი ერთ-ერთ კო­მე­დი­ურ შო­უს, მაგ­რამ მა­ლე­ვე შევ­წყ­ვი­ტე ყუ­რე­ბა, რად­გა­ნაც შემ­ზა­რა იმან, რომ რვა მა­მა­კა­ცი მსა­ხი­ო­ბი­დან ექ­ვ­სი დი­დი მონ­დო­მე­ბით ასა­ხი­ე­რებ­და მა­მათ­მა­ვალს. ამაზ­რ­ზე­ნი იყო მა­თი ყუ­რე­ბა, მა­თი ბილ­წ­სიტყ­ვა­ო­ბის მოს­მე­ნა. იმავ­დ­რო­უ­ლად, სა­ვა­ლა­ლო იყო ისიც, რომ ყო­ვე­ლი­ვე ამას მო­წო­ნე­ბის ტაშს უკ­რავ­და დამ­ს­წ­რე სა­ზო­გა­დო­ე­ბა.
რას სჩა­დი­ხართ, ხალ­ხო, გონს მო­დით, რო­გორ უწევთ რეკ­ლა­მას ამ არა­ჯან­სა­ღი ცხოვ­რე­ბის წესს?! შვი­ლე­ბი არ გყავთ? არ გე­ნა­ნე­ბათ ახალ­გაზ­რ­და თა­ო­ბა? რა­ტომ ურევთ თავ­გ­ზას?!
სა­უ­კუ­ნე­თა მან­ძილ­ზე იმის­თ­ვის იღ­ვ­რე­ბო­და წი­ნა­პარ­თა სის­ხ­ლი, რომ 21-ე სა­უ­კუ­ნე­ში ჩვე­ნი ხალ­ხი გა­დაგ­ვარ­დეს და გა­და­შენ­დეს?!
სა­ქარ­თ­ვე­ლოს მუ­დამ უტევ­დ­ნენ დი­დი იმ­პე­რი­ე­ბი, მაგ­რამ იგი სის­ხ­ლის უკა­ნას­კ­ნელ წვე­თამ­დე იბ­რ­ძო­და ერის ფი­ზი­კუ­რად გა­დარ­ჩე­ნი­სათ­ვის, სა­კუ­თა­რი მი­წა-წყლის, ენის, სარ­წ­მუ­ნო­ე­ბის, ტრა­დი­ცი­ე­ბის და­სა­ცა­ვად. სწო­რედ ამით გა­და­ურ­ჩა ქარ­თუ­ლი გე­ნი გა­ნად­გუ­რე­ბას.
თქვენ კი მაგ შო­უ­თი სულ­სა და გო­ნე­ბას უწამ­ლავთ ქარ­თ­ველ ახალ­გაზ­რ­დო­ბას. ცდი­ლობთ, ხე­ლი შე­უწყოთ ქვეყ­ნი­სათ­ვის დამ­ღუპ­ვე­ლი ცხოვ­რე­ბის წე­სის სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში დამ­კ­ვიდ­რე­ბას. მო­ეშ­ვით მაგ სა­მარ­ცხ­ვი­ნო თა­მაშს, ნუ ფიქ­რობთ მარ­ტო სა­კუ­თა­რი ოჯა­ხე­ბის ბი­უ­ჯე­ტის გაზ­რ­და­ზე, და­ფიქ­რ­დით იმა­ზეც, თუ ყო­ვე­ლი­ვე ამით რო­გორ ილა­ხე­ბა ჩვე­ნი ქვეყ­ნის ტრა­დი­ცი­ე­ბი და ფა­სე­უ­ლო­ბე­ბი. გახ­სოვ­დეთ, რომ სამ­მი­ლი­ო­ნი­ა­ნი ქვე­ყა­ნა ვართ და დი­დი მო­ქა­ლა­ქე­ობ­რი­ვი პა­სუ­ხის­მ­გებ­ლო­ბა და სიფხიზ­ლე გვმარ­თებს!

სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ის ნა­წი­ლი, რო­მელ­საც თქვენ წარ­მო­ა­ჩენთ, ყო­ველ­თ­ვის იყო, არის და იქ­ნე­ბა. ბრძო­ლა კი არ უნ­და გა­მო­ვუცხა­დოთ, არა­მედ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში და­ი­ნერ­გოს ის შეგ­ნე­ბა, რომ ისი­ნიც ამ ქვეყ­ნის შვი­ლე­ბი არი­ან და უნ­და სარ­გებ­ლობ­დ­ნენ ყვე­ლა მო­ქა­ლა­ქე­ობ­რი­ვი უფ­ლე­ბით, გარ­და ქორ­წი­ნე­ბი­სა და თა­ვი­ან­თი ცხოვ­რე­ბის წე­სის აფი­ში­რე­ბი­სა. გა­აც­ნო­ბი­ე­რონ, რომ მა­თი მოთხოვ­ნე­ბი დე­მოგ­რა­ფი­უ­ლად დამ­ღუპ­ვე­ლია ჩვე­ნის­თა­ნა პა­ტა­რა ქვეყ­ნი­სათ­ვის და არა­ნაკ­ლებ მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია ისიც, რომ ჩვენ მარ­თ­ლ­მა­დი­დე­ბე­ლი ქრის­ტი­ა­ნე­ბი ვართ და ჩვენ­თ­ვის ყოვ­ლად მი­უ­ღე­ბე­ლია მა­თი ცხოვ­რე­ბის წე­სი.
ქვე­ყა­ნა პრობ­ლე­მებ­ში იხ­რ­ჩო­ბა. ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა ნარ­კო­მა­ნი­ის შე­დე­გებს კი არა, მი­ზე­ზებს უნ­და ებ­რ­ძო­დეს: უმუ­შევ­რო­ბა, უპერ­ს­პექ­ტი­ვო­ბა, სი­ღა­ტა­კე, უსახ­ლ­კა­რო­ბა, დეპ­რე­სია.
რო­დემ­დე უნ­და: იღ­ვ­რე­ბო­დეს ერ­თი მუ­ჭა ქარ­თ­ველ­თა სის­ხ­ლი გა­დამ­თი­ელ­თათ­ვის (ცხო­ნე­ბუ­ლი ჯან­სუღ ჩარ­კ­ვი­ა­ნი­სა არ იყოს, "სა­ქარ­თ­ვე­ლოვ, შენ ვინ მოგ­ცა შვი­ლი და­სა­კარ­გა­ვი...")?! ქარ­თუ­ლი გო­ნი ეწი­რე­ბო­დეს უცხო ქვეყ­ნე­ბის ინ­ტე­რე­სებს?!
ჩვე­ნი დე­დე­ბი, დე­ბი, ცო­ლე­ბი გმი­ნავ­დ­ნენ გა­უ­საძ­ლი­სი მო­ნუ­რი შრო­მი­სა­გან უცხო­ელ­თა უმა­დურ, და­მამ­ცი­რე­ბელ სამ­სა­ხურ­ში?!
სა­კუ­თარ მი­წა-წყალ­ზე იდევ­ნე­ბო­დეს და იჩაგ­რე­ბო­დეს ქარ­თ­ვე­ლი?! _ აი, რა უნ­და იყოს ჩვე­ნი ტკი­ვი­ლი­ა­ნი სა­ფიქ­რა­ლი".