"თავ­მომ­წო­ნე ქალს არ უხ­დე­ბა ზედ­მე­ტი სი­შიშ­ვ­ლე"


ქალ­ბა­ტო­ნი, რომ­ლის წე­რილ­საც მცი­რე­ო­დე­ნი შეს­წო­რე­ბით ვბეჭ­დავთ, აღ­ფ­რ­თო­ვა­ნე­ბუ­ლია კა­ხა კა­ლა­ძის მე­რო­ბით და მის გამ­კ­რი­ტი­კებ­ლებს მო­უ­წო­დებს, ჯერ სა­კუ­თა­რი ქმე­დე­ბე­ბი გა­აკ­რი­ტი­კონ, მე­რე ილა­პა­რა­კონ სხვებ­ზე. ბრა­ზობს იმ ქალ­ბა­ტო­ნებ­ზეც, რომ­ლე­ბიც ხში­რად გა­მო­დი­ან ქალ­თა უფ­ლე­ბე­ბის დამ­ც­ველ­თა როლ­ში და რომ­ლებ­მაც ბო­ლოს ისიც მო­ითხო­ვეს, მა­მა­კა­ცე­ბის მხრი­დან ქა­ლებ­ზე "მიშ­ტე­რე­ბა" კა­ნო­ნით დას­ჯა­დი იყო­სო...



"თუ არა კო­კა გა­ბაშ­ვილს, ვის მო­უ­ვი­დო­და თავ­ში რამ­დე­ნი­მე დღის წინ არ­ჩე­უ­ლი მე­რის გაკ­რი­ტი­კე­ბა? რა კარ­გია, ბა­ტო­ნო გა­ბაშ­ვი­ლო, სხვის თვალ­ში ბეწვს რომ ხე­დავ და სა­კუ­თარ "ჩა­საფ­რე­ბულ" თვა­ლებ­ში დი­რე­საც ვერ ამ­ჩ­ნევ. თქვენ თუ არ გახ­სოვთ, ჩვენ, ბრბოდ მო­ნათ­ლულ ხალხს გვახ­სოვს თქვე­ნი დრო­ის პარ­ლა­მენ­ტი­სა და საკ­რე­ბუ­ლოს სხდო­მე­ბი. ვის აღე­ბი­ნებ­დით ხმას ბა­ტო­ნო? თქვენ­ვე ჭრი­დით და თქვენ­ვე კე­რავ­დით. სად იყო მა­შინ მთავ­რო­ბის მუ­შა­ო­ბით უკ­მა­ყო­ფი­ლო პარ­ლა­მენ­ტი­სა თუ არა­სამ­თავ­რო­ბო­ე­ბის პრე­ტენ­ზი­ე­ბი? ჯან­საღ კრი­ტი­კას არა­ფე­რი სჯობს, მაგ­რამ სად არის სა­მარ­თა­ლი? ამ­დე­ნი წე­ლია, ინ­გ­რე­ვა სა­ქარ­თ­ვე­ლოს სა­ში­ნაო და სა­გა­რეო ცხოვ­რე­ბა. დიდ­მა, ძა­ლი­ან დიდ­მა სატ­კი­ვარ­მა და ბო­რო­ტე­ბამ ეს ქვე­ყა­ნა ლა­მის და­სას­რუ­ლამ­დე მი­იყ­ვა­ნოს. მთავ­რო­ბის სა­თა­ვე­ში მოხ­ვედ­რი­ლო ადა­მი­ა­ნე­ბო, რომ­ლებ­მაც არ იცით, რა დამ­სა­ხუ­რე­ბის­თ­ვის აღ­მოჩ­ნ­დით ქვეყ­ნის სა­თა­ვე­ში, იქ­ნებ ერ­თხელ მა­ინც მი­ი­ხე­დოთ უკან და გა­მო­უტყ­დეთ სა­კუ­თარ თავს, ააშე­ნეთ თუ და­აქ­ცი­ეთ ეს ქვე­ყა­ნა? გა­ი­ძარ­ც­ვა ბან­კე­ბი, შე­ი­ჭა­მა ხალ­ხის შე­ნა­ხუ­ლი ანაბ­რე­ბი, ერ­თე­უ­ლებ­მა ჩა­იგ­დეთ ხელ­ში ქვეყ­ნის ქო­ნე­ბა, მაგ­რამ დამ­ნა­შა­ვე არა­ვინ ხართ. ამა­ყად თა­ვა­წე­უ­ლი და­დი­ხართ. ამა­ყობთ სა­კუ­თა­რი მა­რი­ფა­თით, ყვე­ლა­ზე მეტს ლა­პა­რა­კობთ და ლან­ძღავთ სხვებს, თე­ლავთ ეროვ­ნულ ადათ-ჩვე­ვებს, აქებთ დე­მოკ­რა­ტი­ას და XXI სა­უ­კუ­ნეს, ჰბა­ძავთ ევ­რო­პა­სა თუ ამე­რი­კას, გად­მო­გაქვთ იქა­უ­რი ზნე-ჩვე­უ­ლე­ბე­ბი და რაც მთა­ვა­რია, კარ­გავთ ქარ­თულ ჩვე­ვებს. გაჩ­ნ­და ასე­თი ფრა­ზა: "ქა­ლებ­მა გა­და­არ­ჩი­ნეს სა­ქარ­თ­ვე­ლო!" სად წა­ვიდ­ნენ მა­მა­კა­ცე­ბი, რა­ტომ და­ჩა­ჩა­ნაკ­დ­ნენ გორ­გას­ლის, ცხრა ძმა­თა, სა­მა­სი არაგ­ვე­ლე­ბის სის­ხ­ლის შთა­მო­მავ­ლე­ბი? ჩვენს მო­მა­ვალ­ში რამ მო­ამ­რავ­ლა ამ­დე­ნი ჰო­მო­სექ­სუ­ა­ლიზ­მის მომ­ხ­რე? სად და­ი­კარ­გა მა­მა-პა­პა­თა ვაჟ­კა­ცო­ბა და თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა? ბი­ჭე­ბო, ნუ­თუ ესეც სხვა­თა მი­ბაძ­ვაა?..
გუ­ლი მტკი­ვა 75 წლის ქალს იმის გა­მო, რომ ქა­ლებს ასე­თი მონ­დო­მე­ბით გსურთ პირ­ვე­ლო­ბა. გა­ნა ჩვენს წი­ნაპ­რებს არ ჰყავ­დათ გა­მორ­ჩე­უ­ლი ქა­ლე­ბი? გა­ნა ად­რე ქა­ლე­ბი არ იყ­ვ­ნენ მეც­ნი­ე­რე­ბი, კოლ­მე­ურ­ნე­ო­ბის თავ­მ­ჯ­დო­მა­რე­ე­ბი, რა­ი­კო­მის მდივ­ნე­ბი? გა­ნა სა­მა­მუ­ლო ომ­ში ქა­ლებს ნაკ­ლე­ბი წვლი­ლი აქვთ შე­ტა­ნი­ლი? მაგ­რამ მათ შრო­მა­სა და ცხოვ­რე­ბა­ში ამ დი­დე­ბას ნამ­დ­ვი­ლი ქა­ლუ­რი თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბით იღებ­დ­ნენ, დღე­ვან­დე­ლი ქა­ლე­ბი კი თურ­მე, და­ჩაგ­რუ­ლი და თა­ვი­სუფ­ლე­ბა­წარ­თ­მე­უ­ლე­ბი ყო­ფი­ლან. ამა­ზე მე­ტი რა უნ­და გა­ა­კე­თოთ, შვი­ლე­ბო? ჩვენს ის­ტო­რი­ა­ში ვის ახ­სოვს ისე­თი დრო, რომ ქარ­თ­ვე­ლი ქა­ლე­ბი ქუ­ჩა­ში ასე­თი უზ­ნეო ტრა­ფა­რე­ტე­ბით გა­მო­სუ­ლიყ­ვ­ნენ და საქ­ვეყ­ნოდ გა­მო­ემ­ჟ­ღავ­ნე­ბი­ნოთ თა­ვი­ან­თი ლეს­ბო­სე­ლო­ბა?
ზო­გი­ერ­თე­ბი ითხო­ვენ კა­ნონ­ში ცვლი­ლე­ბის შე­ტა­ნას: ნუ მო­მა­ჩერ­დე­ბა კა­ცი, ნუ გა­მი­ჩე­რებს მან­ქა­ნა­სო. და­ლოც­ვი­ლე­ბო, თვა­ლე­ბი არა გაქვთ? ასე­თი სი­შიშ­ვ­ლე, დღეს რომ ქა­ლა­ქის ქუ­ჩებ­ში შეგ­ხ­ვ­დე­ბათ, გა­ნა კარ­გია? ქალს, რო­მელ­საც 20 სან­ტი­მეტ­რი სიგ­რ­ძის ქვე­და­ბო­ლო აც­ვია, მკერ­დი მო­შიშ­ვ­ლე­ბუ­ლი და ჭი­პი გა­შიშ­ვ­ლე­ბუ­ლი აქვს, ქუ­ჩა­ში სი­გა­რე­ტით ხელ­ში მო­სე­ირ­ნობს, მე, უკ­ვე საკ­მა­ოდ მო­ხუ­ციც კი გა­ვა­ყო­ლებ თვალს. ძვე­ლი ვარ, არა და ჩა­მორ­ჩე­ნი­ლი დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი სა­ქარ­თ­ვე­ლოს­თ­ვის! თავ­მომ­წო­ნე ქალს არ უხ­დე­ბა ზედ­მე­ტი სი­შიშ­ვ­ლე, მი­სი სი­ლა­მა­ზე სა­მოს­შიც კარ­გად აღ­საქ­მე­ლია, ეს უნ­და იცო­დეთ! ჰო­და, თუ მა­ინც თქვენ­სას გა­ი­ტანთ, მა­შინ ისიც გა­ით­ვა­ლის­წი­ნეთ, რომ კა­ცი მო­გაშ­ტერ­დე­ბათ და ეს ისევ თქვე­ნი ბრა­ლია. ჩა­იც­ვი ისე, რო­გორც ქალს შეჰ­ფე­რის და ცუ­დად არა­ვინ შე­მოგ­ხე­დავს, ხო­ლო თუ მა­ინ­ც­და­მა­ინც გა­შიშ­ვ­ლე­ბა გინ­და, გა­შიშ­ვ­ლ­დი ზღვა­ზე ყოფ­ნი­სას, სა­ცუ­რაო აუზ­ში... მაგ­რამ იქ­ნებ იქაც უჩივ­ლოთ კა­ცებს?
ერ­თი ჰყვე­ბო­და: გა­ჩე­რე­ბა­ზე ვი­დე­ქი და მან­ქა­ნა გა­მი­ჩე­რა კაც­მა. წა­ვე­დი, გა­მომ­ყ­ვა. ამით ჩე­მი თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა შე­ი­ლა­ხაო. ყო­ვე­ლი ხის ძირ­თან გა­მომ­წ­ვე­ვად ჩაც­მუ­ლი ქა­ლი ხომ მხო­ლოდ იმი­ტომ იყი­ნე­ბა, რომ მან­ქა­ნა გა­უ­ჩე­რონ?..
უამ­რა­ვი ქა­ლი, რო­მე­ლიც მუ­შა­ობს და შინ შე­მო­აქვს მხო­ლოდ თა­ვი­სი ნა­ოფ­ლა­რი, თან­და­თან ამაყ­დე­ბა, უჩ­ნ­დე­ბა შეგ­რ­ძ­ნე­ბა იმის, რომ ყოვ­ლის­შემ­ძ­ლეა, ჯერ აბუზღუნ­დე­ბა, მე­რე საყ­ვე­დუ­რე­ბით აავ­სებს ოჯა­ხის წევ­რებს და ვაი, ასე­თი ქა­ლის ქმარს, რო­მელ­საც უამ­რა­ვი და­მამ­ცი­რე­ბე­ლი სიტყ­ვის ატა­ნა მო­უ­წევს.
ბო­დი­ში, ჩე­მო XXI სა­უ­კუ­ნის ქა­ლე­ბო, ბევ­რი და­ნა­შა­უ­ლი სა­კუ­თარ თავ­შიც უნ­და ეძე­ბოთ. თქვენ კი, ახალ­გაზ­რ­და თა­ნამ­დე­ბო­ბის პი­რე­ბო, ეცა­დეთ მდივ­ნე­ბად, უკაც­რა­ვად, ოფი­სის მე­ნე­ჯე­რე­ბად 50-60 წლის ქა­ლე­ბი აირ­ჩი­ოთ. ხომ გა­გი­გო­ნი­ათ, ქალ­მა თუ გა­ი­წია, ცხრა უღე­ლი ხარ-კა­მე­ჩი ვერ და­ა­კა­ვებ­სო. ჰო­და, სამ­სა­ხუ­რი არ და­გა­კარ­გ­ვი­ნოთ მიშ­ტე­რე­ბამ...
ამ წე­რილს გწერ­დით, რო­ცა ტე­ლე­ვი­ზი­ის სა­შუ­ა­ლე­ბით გა­ვი­გე კო­ბა და­ვი­თაშ­ვი­ლის თავ­ზარ­დამ­ცე­მი ავად­მ­ყო­ფო­ბის ამ­ბა­ვი. გა­ნა ამ პი­როვ­ნე­ბას­თან მა­ინც არ ხართ დამ­ნა­შა­ვე "ნა­ცი­ო­ნა­ლე­ბო"? ვინ დარ­დობთ ან თავს ვინ იდა­ნა­შა­უ­ლებთ ამ ადა­მი­ა­ნის წი­ნა­შე? რამ ჩაკ­ლა თქვენს გუ­ლებ­ში პა­ტი­ვის­ცე­მის, სიყ­ვა­რუ­ლის, სა­მარ­თ­ლი­ა­ნო­ბის გრძნო­ბე­ბი?! მარ­ტო ეს თავ­ზარ­დამ­ცე­მი ქმე­დე­ბა უდი­დე­სი შა­ვი ლა­ქაა თქვენს არ­სე­ბო­ბა­ში.
დამ­თავ­რ­და არ­ჩევ­ნე­ბის ცი­ებ-ცხე­ლე­ბა. მწამს, რომ თბი­ლის­მა სა­მარ­თ­ლი­ა­ნი არ­ჩე­ვა­ნი გა­ა­კე­თა. ჩე­მი ერ­თი ხმაც შენ გე­კუთ­ვ­ნის, შვი­ლო, კა­ხა. მარ­თა­ლია, არც აქამ­დე გაკ­ლ­და სინ­დის­მოს­ვ­რი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის თავ­დას­ხ­მა, მაგ­რამ მინ­და მად­ლო­ბა გა­და­გი­ხა­დო, რომ ვერც ერ­თხელ ვერ მო­ა­ხერ­ხეს და წო­ნას­წო­რო­ბა ვერ და­გა­კარ­გ­ვი­ნეს, რომ შე­ი­ნარ­ჩუ­ნე შე­ნი თავ­მ­დაბ­ლო­ბა. არა­ვის და­უ­ნა­ხავს შენს სა­ხე­ზე ქედ­მაღ­ლო­ბა, მი­უ­ხე­და­ვად უამ­რა­ვი წარ­მა­ტე­ბი­სა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ხან ივა­ნიშ­ვი­ლის (რა გეშ­ვე­ლე­ბო­დათ ზო­გი­ერ­თებს, ივა­ნიშ­ვი­ლი რომ არ გა­მო­ჩე­ნი­ლი­ყო, ვის გა­ლან­ძღავ­დით?) ქვე­შევ­რ­დომს გი­წო­დე­ბენ და საქ­მის უცო­დი­ნარს, მა­ინც არ კარ­გავ იმედს, რომ ოდეს­მე მიხ­ვ­დე­ბი­ან, რა სი­კე­თე­საც აკე­თებ.
იცით, რა­ტომ ავირ­ჩი­ეთ ეს ადა­მი­ა­ნი მე­რად? იმი­ტომ, რომ მოგ­ვ­ბეზ­რ­და თქვე­ნი გა­ან­ჩხ­ლე­ბუ­ლი სა­ხე­ე­ბის ყუ­რე­ბა, სხვი­სი ლან­ძღ­ვის მოს­მე­ნა და სა­კუ­თა­რი უმ­ს­გავ­სო­ბე­ბის არ­და­ნახ­ვა, არა­ღი­ა­რე­ბა. თქვენ რომ გა­აზ­რე­ბუ­ლად, მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლად და­გენ­გ­რი­ათ ის ძვე­ლი წყო­ბა და ახ­ლის აშე­ნე­ბა ისე და­გეწყოთ, იქ­ნებ ეს სა­ვა­ლა­ლო მდგო­მა­რე­ო­ბა, შიმ­ში­ლი და სიკ­ვ­დი­ლი­ა­ნო­ბა ჩვენს ქვე­ყა­ნას არ გა­ნე­ცა­და. ის სა­ში­ნე­ლი 30-იანი წლე­ბი, რო­მე­ლიც ხალ­ხის მეხ­სი­ე­რე­ბი­დან არ იშ­ლე­ბა და ის­ტო­რია სა­მუ­და­მოდ შე­ი­ნა­ხავს, გა­ნა ახა­ლი დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი წყო­ბის­თ­ვის უცხოა? არა, ბა­ტო­ნე­ბო, თქვენც იმ სა­ში­ნე­ლი სიკ­ვ­დი­ლით, გა­ჭირ­ვე­ბით, წარ­თ­მე­ვა-წაგ­ლე­ჯი­თა და ომე­ბით მო­იყ­ვა­ნეთ დე­მოკ­რა­ტია. უამ­რა­ვი ახალ­გაზ­რ­და ჩაწ­ვა მი­წა­ში, უამ­რავ ოჯახს არ ღირ­სე­ბია შვი­ლის საფ­ლა­ვი, შიმ­შილ­მა და უიმე­დო­ბამ უამ­რავ ადა­მი­ანს მო­უს­წ­რა­ფა სი­ცოცხ­ლე. სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე "დაქ­რის" სა­ში­ნე­ლი ავად­მ­ყო­ფო­ბე­ბი, რო­მე­ლიც ჩვენს მო­მა­ვალს, სულ თო­თო შთა­მო­მა­ვალს უს­წ­რა­ფებს სი­ცოცხ­ლეს. მითხა­რით ერ­თი, რის ფა­სად? ეს არის სა­ნუ­კვა­რი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა? ან სა­ერ­თოდ, რა არის თა­ვი­სუფ­ლე­ბა? ნუ­თუ ის არის თა­ვი­სუფ­ლე­ბა, თვით ქვეყ­ნის კონ­ს­ტი­ტუ­ცი­აც კი სხვა­თა დახ­მა­რე­ბი­სა და ყუ­რის აწე­ვის გა­რე­შე რომ ვერ მიგ­ვი­ღია? ქარ­თუ­ლი კა­ნონ­მ­დებ­ლო­ბით დას­ჯი­ლი დამ­ნა­შა­ვე სტრას­ბურ­გის სა­მარ­თალ­დამ­ცა­ვებს გა­უ­მარ­თ­ლე­ბი­ათ და პო­ლი­ტი­კურ პა­ტიმ­რე­ბად უღი­ა­რე­ბი­ათ. თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ღირ­სე­ბია ქვე­ყა­ნას, რომ­ლის საზღ­ვ­რებს უამ­რა­ვი ქარ­თ­ვე­ლი გა­ურ­ბის და სხვა ქვეყ­ნებს აფა­რე­ბენ თავს. აქ იბა­დე­ბი­ან და იზ­რ­დე­ბი­ან თა­ო­ბე­ბი, რომ­ლე­ბიც ძვე­ლე­ბის­გან გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბით, სულ სხვა წე­სე­ბით იზ­რ­დე­ბი­ან, ყა­ლიბ­დე­ბი­ან. გა­ნა შე­ძ­ლე­ბე­ნ სხვა მი­წა-წყალ­ზე გაზ­რ­დი­ლი თა­ო­ბე­ბი ამ ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში გაზ­რ­დი­ლი, გა­ჭირ­ვე­ბა­ში მცხოვ­რე­ბი ახალ­გაზ­რ­დე­ბის წუ­ხი­ლის გა­გე­ბას? რო­მე­ლი ერ­თი პა­სუხ­გა­უ­ცე­მე­ლი კითხ­ვა უნ­და და­ის­ვას, ადა­მი­ა­ნე­ბო? სად მიგ­ვიყ­ვანს ამ ქრის­ტი­ან ერს ამ­დე­ნი მუს­ლი­მა­ნუ­რი სარ­წ­მუ­ნო­ე­ბის მქო­ნე ადა­მი­ან­თა მი­ერ ქარ­თუ­ლი მი­წა-წყლის და­პატ­რო­ნე­ბა? სად ხე­დავთ ქარ­თ­ვე­ლე­ბო ჩვე­ნი ქვეყ­ნის ხვა­ლინ­დელ დღეს?
მდიდ­რე­ბი და ღა­რი­ბე­ბი ყო­ველ­თ­ვის იყ­ვ­ნენ და იქ­ნე­ბი­ან ქვე­ყა­ნა­ში. ყვე­ლას თა­ვი­სი გზა აქვს გა­სავ­ლე­ლი. იცხოვ­რეთ ისე, რო­გორც თქვენ გსურთ, მაგ­რამ ისე, რომ სხვა არ შე­უ­რაცხ­ყოთ, არ და­ჩაგ­როთ და არ დას­ცი­ნოთ.
თა­ვი­სუფ­ლე­ბა ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნის სულ­სა და გულ­ში უნ­და იყოს.
წლე­ბი გარ­ბის, ჩე­მი თა­ო­ბის დღე­ე­ბი და წუ­თე­ბი ით­ვ­ლე­ბა და რა მიგ­ვ­ყ­ვე­ბა სა­უ­კუ­ნო სა­სუ­ფე­ველ­ში? მხო­ლოდ შე­ლა­ხუ­ლი თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა, და­მად­ლე­ბუ­ლი სი­ცოცხ­ლე, ფიქ­რი იმა­ზე, რომ არა­რა­ო­ბე­ბი ვყო­ფილ­ვართ, არც გვიშ­რო­მია, არც არა­ფე­რი შეგ­ვიქ­მ­ნია და ამი­ტო­მაც, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ყვე­ლა­ზე და­ბალ, და­უ­ფა­სე­ბელ ფე­ნად ვი­ქე­ცით, უბ­რა­ლოდ, პენ­სი­ო­ნე­რე­ბი კი გვქვია. რა­ღა დაგ­ვ­რ­ჩე­ნია გარ­და იმი­სა, რომ სხვა თა­ო­ბის ანუ მო­მა­ვალ პენ­სი­ო­ნე­რებს მა­ინც, და­ფა­სე­ბუ­ლი სი­ცოცხ­ლე ვუ­სურ­ვოთ, მათ მა­ინც გა­უ­თენ­დეთ უკე­თე­სი მო­მა­ვა­ლი და ეს კე­თი­ლი დღე თქვენ უნ­და გა­ა­თე­ნოთ კა­ხი, მა­მუ­კა, არ­ჩილ, ზა­ალ, თა­მარ, მა­რი­ამ... ღმერ­თ­მა გამ­რავ­ლოთ შვი­ლე­ბო და შე­გა­ნახ­ვი­ნოთ ქარ­თუ­ლი ადათ-წე­სე­ბი. უკ­ვ­და­ვი მი­წა-წყა­ლი, რომ­ლის და­სა­კუთ­რე­ბას ასე ცდი­ლო­ბენ უცხო­ე­ლე­ბი. უშ­ვე­ლეთ ამ და­ლოც­ვილ ქვე­ყა­ნას.

ძვირ­ფა­სო რე­დაქ­ცია, დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, უამ­რავ ადა­მი­ანს ჩემ­ზე მე­ტად შე­უძ­ლია დღე­ვან­დე­ლო­ბის უკუღ­მარ­თო­ბის და­ნახ­ვა და აზ­რის გა­მოთ­ქ­მა, მაგ­რამ მეც მათ­ქ­მე­ვი­ნეთ! ჩემს გუ­ლის­ტ­კი­ვილს ასე სა­ხალ­ხოდ მხო­ლოდ თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბით თუ გა­მოვ­თ­ქ­ვამ. აი, ქა­ლე­ბის პრო­ტესტს კი მეც ვუ­ერ­თ­დე­ბი და მივ­მარ­თავ მან­დი­ლოს­ნებს: თა­ნას­წო­რო­ბა, იცოცხ­ლეთ, კარ­გია, მაგ­რამ ზო­მი­ე­რე­ბა, სა­კუ­თა­რი თა­ვის პა­ტი­ვის­ცე­მა, შე­ნი მან­კი­ე­რე­ბის სხვის თავ­ზე არ­მოხ­ვე­ვა და ლა­პა­რა­კის მოს­მე­ნის, პა­სუ­ხის გა­ცე­მი­სა და ჩაც­მის კულ­ტუ­რა შეგ­ვე­სის­ხ­ლ­ხორ­ცე­ბი­ნოს ყვე­ლას.
დარ­ჩე­ნი­ლი სი­ცოცხ­ლის დღე­ებ­ში თქვენ­თ­ვის მლოც­ვე­ლი ლე­ი­ლა კა­კა­ბა­ძე".
P.s. "გზა" გაძ­ლევთ შანსს, თქვენც გახ­დეთ ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი! თუ ფიქ­რობთ, რომ სხვე­ბის­გან რა­ი­მე­თი გა­მო­ირ­ჩე­ვით ან სა­კუ­თა­რი სა­ინ­ტე­რე­სო თავ­გა­და­სავ­ლის მო­ყო­ლა გსურთ, თუ სურ­ვი­ლი გაქვთ ვინ­მეს სიყ­ვა­რულ­ში გა­მო­უტყ­დეთ ან სუ­ლაც, სო­ცი­ა­ლურ პრობ­ლე­მებ­ზე სა­კუ­თა­რი აზ­რი და­ა­ფიქ­სი­როთ, მა­შინ მოგ­ვ­წე­რეთ ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მერ­ზე: 5(58) 25.60.81 ან მე­ილ­ზე: lika.qajaia@gmail.com

"და კი­დევ, ჩე­მი რწმე­ნით, ერ­თი მან­კი­ე­რი კა­ნო­ნი და­ი­დებს ბი­ნას ჩვენს ცხოვ­რე­ბა­ში, ეს არის ნარ­კო­ტი­კის დეკ­რი­მი­ნა­ლი­ზა­ცია. ჩვენ ირ­გ­ვ­ლივ ალ­ბათ, არ არ­სე­ბობს ოჯა­ხი, რო­მელ­საც არ შე­ხე­ბია ეს პრობ­ლე­მა. რამ­დე­ნად არის ეს ავად­მ­ყო­ფო­ბა, ამა­ზე ვერ ვიმ­ს­ჯე­ლებ, მაგ­რამ არის თან­და­ყო­ლი­ლი და შე­ძე­ნი­ლი ავად­მ­ყო­ფო­ბე­ბი. ნარ­კო­მა­ნი­ას _ ამ მავ­ნე ჩვე­ვას მო­ზარ­დო­ბი­სას ეყ­რე­ბა სა­ფუძ­ვე­ლი. არის დრო­ის სულ მცი­რე მო­ნაკ­ვე­თი, რო­მე­ლიც მშობ­ლებს არ უნ­და გა­მორ­ჩეთ. დღეს ახალ­გაზ­რ­დებს ძა­ლი­ან ბევ­რი დრო აქვთ უსაქ­მუ­რო­ბის­თ­ვის. სკო­ლის მოს­წავ­ლე­ე­ბი დი­ლით სკო­ლა­ში კი მი­დი­ან, მაგ­რამ რჩე­ბი­ან თუ არა ბო­ლომ­დე გაკ­ვე­თი­ლებ­ზე? _ ამას რო­გორც სკო­ლის თა­ნამ­შ­რომ­ლე­ბი, მშობ­ლე­ბიც უნ­და აკონ­ტ­რო­ლებ­დ­ნენ. თუ არა დე­და, სხვა ვინ შე­ამ­ჩ­ნევს შვი­ლის ცხოვ­რე­ბის სტი­ლის ცვა­ლე­ბა­დო­ბას? მო­ზარ­დი ხომ უმე­ტეს შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ვი­ღა­ცას ჰბა­ძავს. ცდი­ლობს ცხოვ­რე­ბა­ში ად­გი­ლის დამ­კ­ვიდ­რე­ბას. იჩენს სა­მე­გობ­რო წრეს და ღმერ­თ­მა ნუ ქნას, მის სა­მე­გობ­რო წრე­ში თუნ­დაც ერთს ჰქონ­დეს გა­სინ­ჯუ­ლი ამ ავად სახ­სე­ნე­ბე­ლი ნარ­კო­ტი­კის გე­მო, ის ერ­თი სხვებ­საც ჩა­ით­რევს. სხვა­გან ნუ ვე­ძებთ გა­ჩე­ნი­ლი სატ­კივ­რის მი­ზეზს, მი­ზე­ზი თი­თო­ე­ულ ოჯახ­შია, თი­თო­ე­ულ დე­და­ში. დე­დე­ბო, უფ­რო მე­ტი ყუ­რადღე­ბა, უფ­რო მე­ტი სიყ­ვა­რუ­ლი და შვი­ლის დღის რე­ჟი­მის კონ­ტ­რო­ლია სა­ჭი­რო! კონ­ტ­რო­ლი ისე, რომ ბავ­შ­ვის­თ­ვის შე­უ­რაცხ­მ­ყო­ფე­ლი არ იყოს. აი თქვენ კი, ჩე­მო საყ­ვა­რე­ლო ადა­მი­ა­ნე­ბო, თქვე­ნი­ვე სურ­ვი­ლით თავს ნუ მო­ახ­ვევთ სხვას ამ მავ­ნე ჩვე­ვას. ეს სა­ში­ნე­ლე­ბა ჩვენს თა­ო­ბებს მო­წამ­ლავს და ხე­ლი­დან გა­მოგ­ვაც­ლის მათ ჯან­საღ სი­ცოცხ­ლეს. არა, არა და არა! ეს ავად­მ­ყო­ფო­ბა კი არა, მავ­ნე, თა­ნაც, შე­ძე­ნი­ლი ჩვე­ვა­ა".

ლი­კა ქა­ჯაია