ამ ზაფხულს, სუ­ლის შემ­ხუ­თავ სიცხეს დი­დი რის­კის ფა­სად და­ვაღ­წიე თა­ვი
"ჩე­მი საყ­ვა­რე­ლი ჟურ­ნა­ლის - "გზის" რე­დაქ­ცი­ავ! დი­დი იმე­დი მაქვს თქვე­ნი კაც­თ­მოყ­ვა­რე­ო­ბი­სა და კე­თილ­შო­ბი­ლე­ბის. გთხოვთ, მო­მ­ცეთ ამ წე­რი­ლის და­ბეჭ­დ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბა, რა­თა კი­დევ ერ­თხელ მი­ვე­ფე­რო იმ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც ჩვე­ნი სოფ­ლე­ბის სა­და­რა­ჯო­ზე დგა­ნან. მინ­და, მათ გუ­ლე­ბის სით­ბო შე­ვუ­ქო და გამ­ძ­ლე­ო­ბა ვუ­სურ­ვო, მთავ­რო­ბას კი მო­ვუ­წო­დო, რა­ი­მე სას­წ­რა­ფოდ მო­ი­მოქ­მე­დონ ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის­თ­ვის სტი­მუ­ლის მი­სა­ცე­მად, რომ მა­თაც არ და­ტო­ვონ რა­ი­ო­ნი", - მოგ­ვ­წე­რა ქალ­ბა­ტონ­მა ლე­ი­ლა კა­კა­ბა­ძემ, რო­მელ­საც ბევ­რის მსგავ­სად, გუ­ლი შეს­ტ­კი­ვა სო­ფელ­ში მი­ტო­ვე­ბუ­ლი სახ­ლე­ბის გა­მო... მი­სი წე­რი­ლის სტი­ლი და­ცუ­ლია.

სო­ფელ­ში და­ნა­ხუ­ლი სი­ცოცხ­ლის სხი­ვი და შემ­ზა­რა­ვი მი­ტო­ვე­ბუ­ლი სახ­ლე­ბი

"ამ ზაფხულს, სუ­ლის შემ­ხუ­თავ სიცხეს დი­დი რის­კის ფა­სად და­ვაღ­წიე თა­ვი. სახ­ლი­დან წას­ვ­ლის დროს ჩემს სა­ლო­ცავ კუთხეს­თან დავ­დე­ქი და ხა­ტებს გუ­ლით შევ­თხო­ვე, მშვი­დო­ბით და­მაბ­რუ­ნეთ ჩე­მი სახ­ლის ჭერ­ქ­ვეშ და აქ მომ­თხო­ვეთ პა­სუ­ხი ჩე­მი ცოდ­ვა-მად­ლი­ა­ნი სი­ცოცხ­ლის გა­მო-მეთ­ქი. მე­რე კი შვი­ლებ­თან ერ­თად, იმე­რე­თის­კენ, სამ­ტ­რე­დი­ის რა­ი­ო­ნის ერთ-ერ­თი ულა­მა­ზე­სი სოფ­ლის - ნა­ბა­კე­ვი­სა­კენ ავი­ღეთ გე­ზი. ეს სო­ფე­ლი ჩე­მი შვი­ლე­ბის მა­მუ­ლე­თია. აქ, ამ ლა­მა­ზი იმე­რუ­ლი ცის ქვეშ გა­ა­ტა­რეს მათ ბავ­შ­ვო­ბა, თა­ვი­ან­თი უსაყ­ვარ­ლე­სი ბე­ბია-ბა­ბუ­ის გა­რე­მოც­ვა­ში. ამ სოფ­ლის თი­თო­ე­უ­ლი ხე, ქვა და ბა­ლა­ხიც იმ სულ­კურ­თხე­ულ საყ­ვა­რელ ბე­ბი­ა­სა და ბა­ბუ­ას აგო­ნებთ, რო­მელ­თა სიყ­ვა­რუ­ლი, სით­ბო და სათ­ნო­ე­ბა დღე­საც თან სდევთ. მე კი, უკ­ვე თვი­თონ ბე­ბი­ას, სხვა რა დამ­რ­ჩე­ნია, გარ­და იმი­სა, რომ მათ სა­ხელ­ზე დან­თე­ბულ სან­თელ­თან მდგარ­მა, შენ­დო­ბა და მად­ლო­ბა არ შე­ვუთ­ვა­ლო ამ ორ კე­თილ­შო­ბილ წი­ნა­პარ­თა სულს, რომ­ლებ­მაც უზღ­ვა­ვი ამა­გის ხარ­ჯ­ზე, ასე შე­აყ­ვა­რეს ჩემს შვი­ლებს ეს სო­ფე­ლი და და იმე­რე­თის ლა­მა­ზი ცა.

ერთ დროს სი­ცოცხ­ლე დუღ­და ამ კოპ­წია სო­ფელ­ში. მჭიდ­როდ და­სახ­ლე­ბულ ჩვენს უბან­ში ხალ­ხ­მ­რავ­ლო­ბა, სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლი მე­ფობ­და. სა­ღა­მოს, რო­ცა სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბი მო­თავ­დე­ბო­და: და­პურ­დე­ბო­და ში­ნა­უ­რი ფრინ­ვე­ლი, მო­იწ­ვე­ლე­ბო­და ჭიშ­კარს მომ­დ­გა­რი აბღავ­ლე­ბუ­ლი ძრო­ხე­ბი, ამო­იყ­ვან­დ­ნენ ყველს და ნაშ­რომ-ნა­ჯა­ფი ხალ­ხი ვახ­შამ­საც მი­ირ­თ­მევ­და, მე­რე იწყე­ბო­და იმე­რუ­ლი სა­ღა­მო­ე­ბის სი­ა­მით სავ­სე დრო­ე­ბა. რო­მე­ლი­მე ეზოს ჭიშ­კარ­თან იკ­რი­ბე­ბოდ­ნენ ლა­მა­ზად ჩაც­მუ­ლი, და­ვარ­ცხ­ნი­ლი მე­ზობ­ლე­ბი და იყო ერ­თი სი­ცილ-ხორ­ხო­ცი. ბო­ლოს, ახალ­გაზ­რ­დე­ბი შე­მორ­ჩე­ბოდ­ნენ ხოლ­მე და გვი­ან ღა­მემ­დე ის­მო­და მა­თი სი­ცი­ლი­სა და სიმ­ღე­რის ხმა.

სამ­წუ­ხა­როა, რომ დღეს ეს სო­ფე­ლი ფაქ­ტობ­რი­ვად, აღარ არის. ირ­გ­ვ­ლივ სა­ში­ნე­ლი სი­ცა­რი­ე­ლე და აკივ­ლე­ბუ­ლი, სუ­ლის შემ­ძ­ვ­რე­ლი სიჩUმეა. ჩვე­ნი უბა­ნი გა­ჩუ­მე­ბუ­ლი, გა­ყუ­ჩე­ბუ­ლი შე­მოგ­ვე­გე­ბა. ღმერ­თ­მა და­ლო­ცოს იქ დარ­ჩე­ნი­ლი ათი­ო­დე მო­სახ­ლე! აი, სიბ­ნე­ლე­ში მკრთა­ლად გა­მოჩ­ნ­და ხა­ჟა­ლი­ე­ბის სახ­ლი­დან სი­ნათ­ლის სხი­ვი. წელ­ში ოთხად მოხ­რი­ლი ოჯა­ხის დი­ა­სახ­ლი­სი, ქალ­ბა­ტო­ნი ნი­ნე­ლი თა­ვი­სი სახ­ლის კი­ბე­ზე ძლივს მი­ად­გამს ფეხს. მის ოჯახს ალა­მა­ზებს სი­ცოცხ­ლით სავ­სე რძლის, ქე­თი­ნოს საქ­მი­ა­ნო­ბა, რომ­ლის მე­უღ­ლე გა­უ­საძ­ლი­სი ცხოვ­რე­ბის პი­რო­ბებს ეზო­დან გა­უყ­ვა­ნია და სა­მუ­შა­ოს სა­ძებ­ნე­ლად, სხვა ქა­ლაქ­ში წა­სუ­ლა. მა­თი სახ­ლის მო­პირ­და­პი­რე­დაც ან­თია სი­ცოცხ­ლის მა­უწყე­ბე­ლი სი­ნათ­ლის სხი­ვი. აქ, თა­ვის წლო­ვა­ნე­ბას­თან შე­და­რე­ბით შე­უ­და­რებ­ლად ლა­მა­ზი და სი­ცოცხ­ლით სავ­სე ქალ­ბა­ტო­ნი ზო­ი­ას საცხოვ­რი­სია. სი­ნათ­ლის სხი­ვი ჩამ­ქ­რა­ლა და უსი­ცოცხ­ლოდ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბა შენ­გე­ლი­ე­ბის სახ­ლი; მათ გვერ­დით მდე­ბა­რე ეზოც აბა­ლა­ხე­ბუ­ლა, იქაც არა­ვინ ცხოვ­რობს.

წყალ­დამ­შ­რალ თხრილ­გა­მოღ­მა ლა­მაზ ნამ­დ­ვილ იმე­რულ ოდა­ში 80 წელს მი­ტა­ნე­ბუ­ლი, ხა­ლი­სი­ა­ნი, მშრო­მე­ლი ზა­ი­რა აცოცხ­ლებს კარ-მი­და­მოს. აი, შემ­დეგ კი ისევ სა­ში­ნე­ლი სიბ­ნე­ლე და სი­ცა­რი­ე­ლეა, მი­ტო­ვე­ბუ­ლია ქალ­ბა­ტო­ნი ნა­დი­ას სა­მო­სახ­ლო. ბა­ლახს და­უ­ფა­რავს ჩვე­ნი მო­კე­თე­ე­ბის, ისევ შენ­გე­ლი­ე­ბის ეზო; გა­ჭირ­ვე­ბას და­უნ­გ­რე­ვია ის ულა­მა­ზე­სი სახ­ლი, რომ­ლის ჭერ­ქ­ვე­შაც ერთ დროს დუღ­და სი­ცოცხ­ლე. ამ ეზო­ში მა­გი­დას 15 სულ­ზე ნაკ­ლე­ბი არ ეჯ­და. ჩვე­ნი დი­დი ბა­ბუა და ბე­ბია სი­ხა­რუ­ლის­გან ტი­როდ­ნენ, თა­ვი­ან­თი შთა­მო­მავ­ლე­ბის შემ­ყუ­რე. მათ ას წელ­ზე ცო­ტა მე­ტი იცხოვ­რეს და თა­ვი­ან­თი სი­კე­თე, სიყ­ვა­რუ­ლი და კაც­თ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა დაგ­ვი­ტო­ვეს სა­უ­კუ­ნე საჩUქრად. დღეს კი მა­თი ეზო და კარ-მი­და­მოც გა­ჩა­ნა­გე­ბუ­ლია. ჩამ­კ­ვ­და­რა სი­ცოცხ­ლე მა­რუ­სია ბე­ბი­ას ულა­მა­ზეს ეზო­ში...

დან­გ­რე­უ­ლა და ბა­ლახს და­უ­ფა­რავს ვა­ნო სტუ­რუ­ას სახლ-მუ­ზე­უ­მის ეზოც. ეს სახლ-მუ­ზე­უ­მი ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სა­ა­მა­ყო, მსოფ­ლი­ო­ში სა­ხელ­გან­თ­ქ­მუ­ლი რო­ბერტ სტუ­რუ­ას წი­ნა­პარ­თა ფუ­ძეა. ამ ფუ­ძე­ზე, ულა­მა­ზეს ეზო­ში ბევ­რი სა­ღა­მო გა­უ­ტა­რე­ბი­ათ ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სა­ა­მა­ყო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წევ­რებს. დღეს წი­ნა­პარ­თა და­ფა­სე­ბა, მა­თი ღვაწ­ლის გახ­სე­ნე­ბა აღა­რა­ვის სჭირ­დე­ბა, თო­რემ რომ არა და­ვიწყე­ბის ბუ­რუ­სი, ვი­თომ რა და­შავ­დე­ბო­და, რომ ეს სახლ-მუ­ზე­უ­მი მა­თი სა­ხე­ლო­ვა­ნი შთა­მო­მავ­ლე­ბის და­ფა­სე­ბის გა­მო მა­ინც შე­მო­ე­ნა­ხათ და ასე არ გა­ე­ცამ­ტ­ვე­რე­ბი­ნათ ის კოპ­წია იმე­რუ­ლი ოდა და ულა­მა­ზე­სი ეზო?!
ამ სა­ში­ნელ სიბ­ნე­ლე­სა და გა­პარ­ტა­ხე­ბულ კარ-მი­და­მო­ებს შო­რის, ზღაპ­რუ­ლი შრო­მის სა­ფა­სუ­რად, ალა­ლი, მშრო­მე­ლი მარ­ჯ­ვე­ნის წყა­ლო­ბით, კოპ­წია და გა­ნა­თე­ბუ­ლი ბა­ტო­ნი ელ­გუ­ჯას სახ­ლი ოც­ნე­ბის სამ­ყა­რო­სა­ვით გა­მო­ი­ყუ­რე­ბა. მე­ო­რე ქუ­ჩა­ზე კი ახალ­გაზ­რ­და 4 ოჯახს მხა­რი-მხარს შე­უდ­გამს და თა­ვი­ან­თი ეზო­ე­ბის­თ­ვის გამ­რ­ჯე ხე­ლი და­უტყ­ვი­ათ. ეს ოთხი ოჯა­ხი: ორი შენ­გე­ლი­ე­ბის და ორიც - სტუ­რუ­ე­ბის საძMმო სახ­ლე­ბია. ამ ოჯა­ხის დი­ა­სახ­ლი­სე­ბი ნამ­დ­ვი­ლი დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბი­ვით, ჭირ­სა თუ ლხინ­ში ერ­თურთს მხარ­ში უდ­გა­ნან...

სა­ღა­მოს, გვი­ან ჩა­სუ­ლებს, ჩვე­ნი ხე­ხი­ლით დაჩ­რ­დი­ლუ­ლი ეზო სი­ჩუ­მით შე­მოგ­ვე­გე­ბა. დი­დი ნაძ­ვის ხის ქვეშ გვი­ა­ნო­ბამ­დე ვის­ხე­დით და წარ­სუ­ლი მო­გო­ნე­ბე­ბი გვეხ­ვია თავს.
გა­თენ­და. დი­ლით სა­ო­ცა­რი სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლი და­იფ­რ­ქ­ვა ჩვენს ეზო­შიც, რად­გან იქა­უ­რო­ბა სო­ფელ­ში დარ­ჩე­ნი­ლი მე­ზობ­ლე­ბით გა­ივ­სო. სო­ფელ­მა თა­ვი­სი სით­ბო­თი და სიყ­ვა­რუ­ლით თავ­ბ­რუ დაგ­ვახ­ვია. ტყუ­ი­ლად არ არის ნათ­ქ­ვა­მი, სო­ფე­ლი თბი­ლიაო. ამ სით­ბომ ის გა­უ­საძ­ლი­სი სიცხეც დაგ­ვა­ვიწყა, რო­მე­ლიც სულს გვი­ხუ­თავ­და და ერ­თ­მა­ნეთს ლა­მა­ზი წუ­თე­ბი ვა­ჩუ­ქეთ. ყო­ვე­ლი დღე მე­ზობ­ლე­ბის მო­ნა­ხუ­ლე­ბით ლა­მაზ­დე­ბო­და. მა­თი სით­ბო იფ­რ­ქ­ვე­ო­და ჩვენს ეზო­ში. მა­თი ყო­ველ­დღი­უ­რი ყო­ფა ჩვენ ცო­ტა­თი შევ­ც­ვა­ლეთ და მათ ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბის თოთხ­მე­ტი დღე სით­ბო­თი და ხა­ლი­სით აავ­სეს.

თი­თო­ე­ულ ოჯახს აუტა­ნე­ლი ტკი­ვი­ლი აწუ­ხებს. მა­თი ნაშ­რომ-ნა­ჯა­ფი, გარ­და გვალ­ვი­სა, იმ სა­ში­ნე­ლი მწე­რე­ბის შე­მო­სე­ვა­მაც მოს­პო, რო­მელ­ზეც დი­დი ხა­ნია, მხო­ლოდ ვლა­პა­რა­კობთ. მი­წა­ზე ყრია დი­დი ოდე­ნო­ბით თხი­ლი, რო­მე­ლიც ისეა და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი, რომ ერ­თი კი­ლო­დან 3-4 ცალს თუ ამო­არ­ჩევ. ერ­თი კი­ლოგ­რა­მი თხი­ლის ფა­სი კი თურ­მე, ორ­მოც­და­ათ თეთ­რამ­დეა. ამ სა­ში­ნე­ლი მწე­რე­ბის შე­მო­სე­ვამ ხალხს ნაშ­რო­მი გა­უ­ფუ­ჭა, ახ­ლა სი­მინ­დის ყა­ნებს შე­სე­ულ­ნი, ტა­როს ანად­გუ­რე­ბენ. ხე­ზე ხილს ვერ მოწყ­ვეტ, ბაღ­ჩა­ში - კიტ­რ­სა და პო­მი­დორს. ეს სა­ში­ნე­ლი მწე­რე­ბი ჯგუფ-ჯგუ­ფად ახ­ვე­ვია ყვე­ლა­ფერს. თი­თო­ე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნის თვა­ლებ­ში გა­ნუ­ზო­მე­ლი სევ­დაა. სა­ში­ნე­ლი შრო­მის ფა­სად მო­წე­ულ მო­სა­ვალს ეს სა­ში­ნე­ლი ფა­როს­ნე­ბი ანად­გუ­რე­ბენ. ამ სი­კე­თეს­თან ერ­თად, და­ზამ­თ­რე­ბის დროს, ეს სა­ში­ნე­ლი მწე­რი და­უ­პა­ტი­ჟე­ბე­ლი სტუ­მა­რი­ვით ახ­ლა ადა­მი­ან­თა სახ­ლებ­ში იბუ­დებს.

ნუ­თუ, არა­ვის გა­დარ­დებთ და­სავ­ლეთ სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ეს სა­ში­ნე­ლი ტკი­ვი­ლი და და­ა­ვა­დე­ბა? ნუ­თუ, არ არ­სე­ბობს რა­ი­მე სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ შე­ი­წამ­ლოს სოფ­ლე­ბი და რო­გორ­მე გა­და­შენ­დეს ეს სა­ში­ნე­ლე­ბა? მაგ­რამ აბა, ვის გცა­ლი­ათ, კარ­ზე არ­ჩევ­ნე­ბი მოგ­ვ­დ­გო­მია და... ახ­ლა ად­გი­ლობ­რი­ვი მმარ­თ­ვე­ლო­ბის, ხვალ - საპ­რე­ზი­დენ­ტო, ზეგ სა­პარ­ლა­მენ­ტო არ­ჩევ­ნე­ბი გვე­ლის და ხომ უნ­და გას­ცეთ უამ­რა­ვი ცრუ­და­პი­რე­ბა! დი­ახ, მოკ­ლათ­დით თბილ სა­ვარ­ძ­ლებ­ში და მო­იწყ­ვეთ სა­კუ­თა­რი ოჯა­ხე­ბი. ყალ­ბი სიტყ­ვე­ბით და­ახ­ვი­ეთ თავ­ბ­რუ ადა­მი­ა­ნებს; ივიშ­ვი­შეთ, რომ სოფ­ლე­ბი იც­ლე­ბა ხალ­ხის­გან, ნად­გურ­დე­ბა ის ულა­მა­ზე­სი რა­ი­ო­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც კაც­მა არ იცის, სა­ი­დან შე­ე­სია ეს ჭი­ა­ღუ­ე­ბი და მატ­ლე­ბი. არც არ­სა­ი­დან რომ არ ჩანს მზრუნ­ვე­ლი ხე­ლი და გუ­ლი? ჩი­რა­დაც არ გი­ღირთ იმ ადა­მი­ან­თა ცხოვ­რე­ბა და შრო­მა, რომ­ლებ­საც მარ­თ­ლა უყ­ვართ თა­ვი­ან­თი მი­წა-წყა­ლი. ოფლს ღვრი­ან, რომ ოჯა­ხე­ბი გა­მოკ­ვე­ბონ და ამ დროს, მათ ნაშ­რომს უმოწყა­ლოდ ანად­გუ­რებს ვინ იცის, რა გზით შე­მო­სე­უ­ლი ე.წ. ფა­რო­სა­ნე­ბი.
რას აკე­თებთ გა­რე­მოს დაც­ვის სა­მი­ნის­ტ­რო ან რა­ი­ო­ნუ­ლი თვით­მ­მარ­თ­ვე­ლო­ბე­ბი? გძი­ნავთ? არ გე­ცო­დე­ბათ სოფ­ლად დარ­ჩე­ნი­ლი ერ­თე­ულ­ნი, რომ­ლებ­საც ზამ­თ­რის გა­ტა­რე­ბა თა­ვი­ანთ ჭერ­ქ­ვეშ შე­ხიზ­ნულ, ამ სა­ში­ნელ არ­სე­ბებ­თან ერ­თად მო­უ­წევთ?..

დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი სა­ქარ­თ­ვე­ლოს მეს­ვე­ურ­ნო, მთავ­რო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბო, ჩი­ნოვ­ნი­კე­ბო და დი­დე­ბულ­ნო ამა სოფ­ლი­სავ, მი­ხე­დეთ სოფ­ლებს, მო­ეშ­ვით ერ­თ­მა­ნე­თის სამ­კ­ვ­დ­რო-სა­სი­ცოცხ­ლო შუღლს, მტრო­ბას; და­ი­ვიწყეთ სა­კუ­თა­რი გან­დი­დე­ბის ამ­ბი­ცი­ე­ბი და და­ი­ცა­ვით ის სოფ­ლე­ბი და სო­ფელ­ში მცხოვ­რე­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რო­მელ­თა გა­რე­შეც "კა­პი­კი­ა" ჩვე­ნი ფა­სი.
სო­ფე­ლი სიძ­ლი­ე­რეა ჩვე­ნი ქვეყ­ნის. ეს სა­ში­ნე­ლი მწე­რი, რო­მე­ლიც ასე ანად­გუ­რებს თხი­ლის მო­სა­ვალს, გა­ნა, ადა­მი­ა­ნის ჯან­მ­რ­თე­ლო­ბა­ზე ზე­გავ­ლე­ნას არ მო­ახ­დენს? თუმ­ცა, ეს ვის გე­დარ­დე­ბათ? სა­კუ­თარ სა­სახ­ლე­ებ­ში, კა­ბი­ნე­ტებ­ში, და­ბუ­რულ­მი­ნე­ბი­ან მან­ქა­ნებ­ში ჩა­კე­ტი­ლებს, თვა­ლით გი­ნა­ხავთ ეს მწე­რე­ბი? სა­მარ­თა­ლი რომ იყოს, ამ მწე­რებ­მა თქვენს სახ­ლებ­სა და კა­ბი­ნე­ტებ­ში უნ­და გა­მო­ი­ზამ­თ­რონ და იქ­ნებ მა­შინ მა­ინც გა­ა­ტო­კოთ თა­ვე­ბი და ხე­ლი მათ მო­სას­პო­ბად.

და­ბო­ლოს, ამ­დე­ნი არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ციაა, ადა­მი­ან­თა უფ­ლე­ბე­ბის დამ­ც­ვე­ლე­ბი და სა­ინ­ტე­რე­სოა, მა­თი სამუUშაო დღის რე­ჟი­მი მხო­ლოდ ქა­ლა­ქის პი­რო­ბებს ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბა? არ გცა­ლი­ათ, რა თქმა უნ­და, სოფ­ლის­თ­ვის, მე­რე კი ატე­ხავთ კი­ვილ­სა და აჟი­ო­ტაჟს, რო­ცა სოფ­ლის მი­წე­ბი "კა­პი­კე­ბად" ხელ­ში უვარ­დე­ბათ ჩი­ნე­ლებს, თურ­ქებს, არა­ბებ­სა თუ სხვა ერის წარ­მო­მად­გენ­ლებს. ქარ­თ­ვე­ლე­ბი კი, ყი­დი­ან და გარ­ბი­ან! იც­ლე­ბა სოფ­ლე­ბი, იც­ლე­ბა სა­ქარ­თ­ვე­ლო და არ­სად ჩანს მზრუნ­ვე­ლი ხე­ლი, მო­სიყ­ვა­რუ­ლე გუ­ლი, რომ მცი­რე­დი ყუ­რ­ადღე­ბის ფა­სად ამო­ა­სუნ­თ­ქოს სო­ფე­ლი­ცა და ქარ­თ­ვე­ლი ხალ­ხიც.

არის სად­მე ისე­თი ორ­გა­ნი­ზა­ცია და მთავ­რო­ბი­დან ვინ­მე, ვინც შე­ებ­რ­ძო­ლე­ბა ამ პრობ­ლე­მას? გა­იღ­ვი­ძეთ, გა­და­არ­ჩი­ნეთ იმე­რე­თის და სხვა რე­გი­ო­ნე­ბის ლა­მა­ზი ბუ­ნე­ბა. მი­ხე­დეთ სოფ­ლებს და არ მო­გიწ­ევთ ხმე­ბის თხოვ­ნა მო­სახ­ლე­ო­ბის­თ­ვის.

დღეს სო­ფელს აქა-იქ აღ­ვი­ძებს მამ­ლის ყი­ვი­ლი, ძაღ­ლის ყე­ფა, ადა­მი­ან­თა მხი­ა­რუ­ლი გა­და­ძა­ხი­ლი, მაგ­რამ მა­ინც ისე­თი სიმ­შ­ვი­დე, ისე­თი სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლი აქვთ იქ დარ­ჩე­ნი­ლებს, რომ მინ­და, ღმერთს ხმა­მაღ­ლა შევ­ღა­ღა­დო: დიდ­ხანს, დიდ­ხანს იცოცხ­ლეთ ჩე­მო მე­ზობ­ლე­ბო, ამა სოფ­ლი­სა და თქვე­ნი კარ-მი­და­მოს სა­დი­დებ­ლად და სა­არ­სე­ბოდ.
იცით, სო­ფელ­ში რა მძი­მე პი­რო­ბებ­ში ცხოვ­რო­ბენ? და მა­ინც, გუ­ლე­ბი სით­ბო­თი და სიყ­ვა­რუ­ლით აქვთ სავ­სე!"

P.s. "გზა" გაძ­ლევთ შანსს, თქვენც გახ­დეთ ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი! თუ ფიქ­რობთ, რომ სხვე­ბის­გან რა­ი­მე­თი გა­მო­ირ­ჩე­ვით ან სა­კუ­თა­რი სა­ინ­ტე­რე­სო თავ­გა­და­სავ­ლის მო­ყო­ლა გსურთ, თუ სურ­ვი­ლი გაქვთ ვინ­მეს სიყ­ვა­რულ­ში გა­მო­უტყ­დეთ ან სუ­ლაც, სო­ცი­ა­ლურ პრობ­ლე­მებ­ზე სა­კუ­თა­რი აზ­რი და­ა­ფიქ­სი­როთ, მა­შინ მოგ­ვ­წე­რეთ ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მერ­ზე: 5(58) 25.60.81 ან მე­ილ­ზე: lika.qajaia@gmail.com


ლი­კა ქა­ჯაია